Поребрик - Екатерина Яшникова

Получается так, что стихи не случаются просто.

Кто-то едет на Север, на Кольский почти полуостров.

А в Москве остаётся лишь остов, лишь образ от дома,

Что спустя станет чем-то чужим и совсем незнакомым.

Для кого дальше жить и зачем – неизвестно обоим.

Тихо солнечный луч к их рукам доползёт по обоям.

А пока он ползёт, им последнее зимнее снится

Продолжение ночи в заснеженной нежной столице.

Поэзия жайдан-жай бола бермейді екен.

Біреу солтүстікке, дерлік Кола түбегіне барады.

Ал Мәскеуде тек қаңқасы бар, тек үйдің суреті,

Кейінірек бұл басқа нәрсеге айналады және мүлдем бейтаныс болады.

Кім үшін және не үшін өмір сүру - екеуіне де белгісіз.

Тыныш күн сәулесі тұсқағаздың бойымен олардың қолдарына түседі.

Бұл арада ол жорғалайды, олар соңғы қысты армандайды

Қарлы тендер астанада түннің жалғасы.