Мост - Екатерина Яшникова

С каждым словом всё дальше.

Мы думали выстроить мост,

Он из берега рос, он тянулся за строчкой строка.

Нас пугала река, мы спешили достроить его, на века, на века, чтобы больше уже ничего

Не бояться.

И пальцами хрупкие буквы держа,

Мы смотрели, как мост разрастался, как вдаль уезжал,

И всё больше писали, друг друга касаясь едва ли,

Словно был недостаток в строительных слов материале.

Мы не знали, что в той суете, в постоянных бегах

Был просчёт.

Мост разросся и стал отдалять берега.

Обмелела река.

Виадука немая громада

Равнодушно плелась в никуда, недоступное взгляду.

Не вернуть тишины предначальной, в моста чертежи

Не боясь перегрузок, другие слова не вложить.

Высыхают ручьи.

И боясь оглянуться назад,

Мы молчим, потому что нам нечего больше сказать.

Әр сөзбен ол әрі қарай жүреді.

Көпір салуды ойладық

Жағадан өсті, сап сызығына қол созды.

Өзен бізді қорқытты, біз оны аяқтауға асықтық, ғасырлар бойы, ғасырлар бойы, бұдан артық ештеңе болмас үшін

Қорықпа.

Нәзік әріптерді ұстаған саусақтар,

Біз көпірдің қалай өсіп келе жатқанын, алысқа кеткенін көрдік,

Олар бір-біріне әрең тиіп, көбірек жазды,

Құрылыс материалы сөздер жетіспейтіндей.

Сол әбігерде, үздіксіз жүгіруде екенін білмедік

Қате есептеу болды.

Көпір үлкейіп, жағалаудан алыстай бастады.

Таяз өзен.

Үнсіз көлемді виадук

Ешқандай жерге немқұрайлы, көз жетпейтін.

Көпір сызбаларында түпнұсқаның үнсіздігін қайтармаңыз

Шамадан тыс жүктемелерден қорықпайды, басқа сөздерді инвестициялау мүмкін емес.

Ағындар құрғайды.

Және артқа қарауға қорқады

Біз үндемейміз, өйткені айтарымыз жоқ.