Ветер осенний - Виктор Петлюра

Ветер осенний тихо стонет и плачет,

В домике том, что стоит у реки.

Там маленький мальчик тянет ручонки

И хочет он маму свою разбудить:

Мама, ты спишь, а тебя одевают

В белый какой-то непонятный наряд.

Люди чужие молитвы читают,

А свечи из воска ой как тускло горят:

Папа, скажи, почему мать не дышит,

Глазки закрыты, и рука холодна.

Сколько я плачу, а мама не слышит —

Значит, она разлюбила меня…

Мальчик, не плачь, не тревожь мою душу,

Каждое слово терзает меня.

Нет у нас мамы, нет у нас счастья,

Нет у нас мамы, она умерла…

Лишь полдень наступит, гроб с телом выносят

И раздается тот жалобный крик:

Люди чужие, отдайте мне маму,

Как тяжело без нее будет жить…

Ветер осенний тихо стонет и плачет,

В домике том, что стоит у реки.

Там маленький мальчик тянет ручонки

И хочет он маму свою разбудить…

Күзгі жел үнсіз ыңылдап, жылайды,

Өзен жағасындағы үйде.

Кішкентай бала кішкентай қолдарын тартып жатыр

Ал ол анасын оятқысы келеді:

Анашым, ұйықтап жатырсыз, киініп жатырсыз

Қандай да бір түсініксіз ақ киімде.

Адамдар басқа адамдардың дұғаларын оқиды

Ал балауыз шамдар, о, қаншалықты күңгірт жанады:

Әке, айтыңызшы, ана неге дем алмай жатыр?

Көздер жұмылып, қол суық.

Мен қанша жыладым, бірақ анам естімейді -

Сөйтіп ол маған ғашық болды...

Бала, жылама, жанымды мазалама,

Әр сөзі мені қинады.

Анамыз жоқ, бақытымыз жоқ,

Анамыз жоқ, ол қайтыс болды...

Түс түсе салысымен мәйітті табытқа апарады

Сол мұңды үн естіледі:

Бейтаныс адамдар, маған ананы беріңіз,

Онсыз өмір сүру қандай қиын еді...

Күзгі жел үнсіз ыңылдап, жылайды,

Өзен жағасындағы үйде.

Кішкентай бала кішкентай қолдарын тартып жатыр

Ал анасын оятқысы келеді...