Аленушка - Виктор Петлюра

Я не помню, что случилось вдруг со мной,

Ослеплен я был твоею красотой,

Я подумал, что у нас одна судьба,

Я подумал — мы с тобою навсегда.

Тихий вечер догорает за рекой,

Не прощался я, Аленушка, с тобой,

Я вернусь еще, и года не пройдет,

Я вернусь, и счастье снова к нам придет.

Год проходит, я иду родной тропой,

Той тропинкой, что вела меня домой.

На пороге повстречал родную мать

Всю седую, со слезами на глазах.

Что-то очень больно сердце обожгло,

«Что случилось?" — спросил я у нее.

А у матери от слез платок промок —

«Умерла твоя Аленушка, сынок…»

Я не помню, что случилось вдруг со мной,

На могилу побежал я сам не свой.

Ты прости меня, Аленушка, прости,

Без тебя мне счастья в жизни не найти…

Кенеттен маған не болғаны есімде жоқ,

Сенің сұлулығыңа көзім түсті

Тағдырымыз бір деп ойладым,

Мен ойладым - біз сенімен мәңгі біргеміз.

Тыныш кеш өзеннің арғы жағында өртенеді,

Мен қоштаспадым, Алёнушка, сенімен,

Қайта ораламын, бір жыл өтпейді,

Мен қайтамын, бақыт бізге тағы келеді.

Бір жыл өтеді, Туған жолыммен,

Мені үйге апарған жол.

Табалдырықтан өз анамды кездестірдім

Барлық сұр шаш, көзіме жас.

Бірдеңе жүрегімді ауыртты,

«Не болды?» деп сұрадым мен одан.

Ал ананың орамалы көз жасынан суланып қалды -

— Алёнушкаң қайтыс болды, балам...

Кенеттен маған не болғаны есімде жоқ,

Мен қабірге өзім емес, жүгірдім.

Кешір мені, Алёнушка, кешір мені

Сенсіз өмірден бақыт таба алмаймын...