Солдат - Виктор Петлюра

Я ухожу, сказал парнишка ей сквозь грусть

Ты только жди, я обязательно вернусь

И он ушёл, не встретив первую весну

Домой пришёл, в солдатском цинковом гробу.

Рыдает мать, и словно тень стоит отец

Для них он был, для них он был ещё юнец

А сколько их, не сделав в жизни первый шаг

Домой пришли в солдатских цинковых гробах

Когда-то он, с одной девчёнкою гулял

Дарил цветы, и на гитаре ей играл

И даже в миг, когда на белый снег упал

Он имя той девчёнки кровью написал.

Развеет ветер, да над могилой серый дым

Девчёнка та, уже целуется с другим

Девчёнка та, что обещала подожду

Растаял снег, исчезло имя на снегу.

Он до рассвета, всего лишь часа не дожил

Упал на снег, и грудью родину закрыл

Упал на снег, не в дни войны а в мирный час

И для него, весны рассвет на век погас.

Мен кетемін, - деді бала оған мұңайып.

Сіз күте тұрыңыз, мен міндетті түрде қайтамын

Ал ол бірінші көктемді қарсы алмай кетіп қалды

Ол үйге солдаттың мырыш табытында келді.

Ана жылап, әке көлеңкедей тұр

Олар үшін ол болды, олар үшін ол әлі жас еді

Ал олардың қаншасы өмірге алғашқы қадамын жасамай

Олар үйге сарбаздардың мырыш табыттарында келді

Бірде ол бір қызбен жүрді

Гүл сыйлап, гитарада ойнады

Тіпті аппақ қар жауған сәтте де

Ол қыздың атын қанмен жазыпты.

Жел сейіліп, қабірдің үстінде сұр түтін шығады

Қыз басқасымен сүйісіп жатыр

Күтуге уәде берген қыз

Қар еріді, қардағы атау өшті.

Ол таң атқанша өмір сүрген жоқ, бар болғаны бір сағат өмір сүрмеді

Қарға түсіп, Кеудемен жауып туған елін

Қарға соғыс кезінде емес, бейбіт уақытта құладым

Ал ол үшін көктемнің таңы ғасырға аттанды.