Такую печаль я ношу на груди - Вероника Долина

Такую печаль я ношу на груди,

Что надо тебе полюбить меня снова.

Я больше не буду дика и сурова,

Я буду как люди!

Вся жизнь впереди.

Ее ль убаюкать, самой ли уснуть?

Такое не носят московские леди.

Такое, как камень с прожилками меди —

К ней страшно притронуться, больно взглянуть.

Такую печаль на груди я ношу,

Как вырвали сердце, а вшить позабыли.

Но те, кто калечил, меня не любили,

А ты полюби меня, очень прошу.

Такая печать у меня на груди,

Что надо тебе полюбить меня снова.

Я больше не буду дика и сурова,

Я буду как люди!

Вся жизнь впереди

Сондай мұңды кеудемде көтеріп жүрмін

Сіз мені қайтадан жақсы көруіңіз керек.

Мен енді жабайы және қатал болмаймын,

Мен адамдар сияқты боламын!

Бүкіл өмір алда.

Мен оны тыныштандыруым керек пе, өзім ұйықтауым керек пе?

Мұны мәскеулік ханымдар кимейді.

Мыс тамырлары бар тас сияқты -

Оған қол тигізу қорқынышты, оған қарау ауырады.

Кеудемде осындай мұңды,

Олар жүректі қалай жұлып алды, бірақ оны тігуді ұмытып кетті.

Бірақ мені мүгедек еткендер сүймеді,

Ал сен мені сүйесің, өтінемін.

Бұл мөр менің кеудемде

Сіз мені қайтадан жақсы көруіңіз керек.

Мен енді жабайы және қатал болмаймын,

Мен адамдар сияқты боламын!

Бүкіл өмір алда