Отпусти Меня, Пожалуйста - Вероника Долина

Отпусти меня, пожалуйста, на море.

Отпусти меня хотя бы раз в году.

Я там камушков зелененьких намою.

Или ракушек целехоньких найду…

Что-то камушков морских у нас не густо!

На Тверской среди зимы их не найти.

А отпустишь — я и песенок негрустных

Постараюсь со дна моря принести.

Отпусти меня, пожалуйста, на море.

В январе пообещай мне наперед.

А иначе — кто же камушков намоет?

Или песенок негромких подберет?

Извини мои оборванные строки.

Я поранилась, сама не знаю где.

А поэты — это же единороги.

Иногда они спускаются к воде.

Трудно зверю посреди страны запретов.

Кроме Крыма — больше моря не найти.

Только море еще любит нас, поэтов.

А поэтов вообще-то нет почти.

Ах, достаточно румяных, шустрых, шумных.

Где-то там косая сажень, бровь дугой.

Но нет моих печальных полоумных —

Тех, что камушки катают за щекой.

Маған теңізге баруға рұқсат етіңізші.

Ең болмаса жылына бір рет баруға рұқсат етіңіз.

Мен сол жерде жасыл тастарды жуамын.

Немесе мен тұтас қабықтарды табамын ...

Бізде теңіз тастары көп емес!

Қыстың ортасында Тверскаядан таба алмайсың.

Ал жібер - мен және мұңды ән

Мен оны теңіз түбінен әкелуге тырысамын.

Маған теңізге баруға рұқсат етіңізші.

Маған қаңтар айында алдын ала уәде бер.

Әйтпесе, тастарды кім жуады?

Әлде жұмсақ әндерді таңдайсыз ба?

Менің үзілген сызықтарымды кешіріңіз.

Мен жараландым, қайда екенін білмеймін.

Ал ақындар – бір мүйізділер.

Кейде олар суға түседі.

Тыйым салынған елдің ортасында хайуанға қиын.

Қырымнан басқа теңіз жоқ.

Біз ақындарды әлі де теңіз ғана жақсы көреді.

Ал ақындар жоқтың қасы.

О, жеткілікті қызыл, епті, шулы.

Бір жерде қиғаш сажен, доғалы қас.

Бірақ менің қайғылы жындыларым жоқ -

Бетіне тас домалататындар.