Автопортрет - Вероника Долина

Прошу себе не красоты — причины вески:

Смягчи, Господь, мои черты — они так резки.

Когда я в зеркало гляжусь зверушкой мелкой,

Себе я, Господи, кажусь пугливой белкой.

Но если уж на то пошло — пусть буду птицей,

Тогда мне ниже крон крыло не даст спуститься.

Хотя я верую в любовь, и это греет,

Но тут ведь выследит любой, любой подстрелит.

И снова зеркала стыжусь, а голос тонок:

«На что я, Господи, гожусь, где мой бельчонок?»

Но не кричу, молчу, держусь на этой боли,

Хотя божусь, что не гожусь для этой роли.

Мен өзімнен сұлулық емес, салмақтың себептерін сұраймын:

Жұмсарт, Тәңірім, менің мінезім өте қатал.

Кішкентай жануар сияқты айнаға қарасам,

Өзімше, Тәңірім, мен ұялшақ тиін сияқтымын.

Бірақ егер бұлай болса, мен құс болайын,

Сонда қанат мені тәждерден төмен түсірмейді.

Мен махаббатқа сенсем де, ол жылытса да,

Бірақ бұл жерде кім болса да ізіне түседі, кез келген адам атады.

Тағы да айнадан ұялып, дауысым жіңішке:

«Мен не үшін жақсымын, Тақсыр, менің тиін қайда?»

Бірақ мен айқайламаймын, үндемеймін, мен бұл ауырсынуды ұстаймын,

Мен бұл рөлге лайық емеспін деп ант етемін.