Аэротика - Вероника Долина

Геральдика и героика подтаивают во мглах,

Вся жизнь моя — аэротика, тела о шести крылах.

Подвешенная над бездною, увидела тень свою,

Над бездною разлюбезною плыву да еще пою.

Предвижу его, курортника, обтянутый свитерок.

Вся жизнь моя -- аэротика, неси меня, ветерок.

Должно быть, водица мутная клубится на самом дне.

Вся маетная, вся ртутная, колышется жизнь во мне.

От плохонького экспромтика до плавящей пустоты

Тащи меня, аэротика, — кто же, если не ты?

Я рыпаюсь, а ты раскачивай на самом крутом краю

И трать меня, и растрачивай, покуда еще пою.

Геральдика мен батырлық қараңғыда балқиды,

Менің бүкіл өмірім аэротика, алты қанатты денелер.

Тұңғиыққа ілінген ол өзінің көлеңкесін көрді,

Сүйкімді тұңғиықтың үстінде мен қалықтаймын және әлі де ән айтамын.

Мен оны алдын ала көремін, мерекелік келуші, қондырылған жемпір.

Менің бүкіл өмірім аэротика, мені алып жүр, жел.

Төменгі жағында бұралған лайлы су болуы керек.

Барлық қаңылтыр, барлық сынапты, өмір менде тербеледі.

Нашар экспромттан еріген бослыққа дейін

Мені сүйреп апар, аэротика, сен болмасаң кім?

Мен қайықты тербетемін, ал сен ең тік жиекте тербелесің

Мен әлі ән айтып тұрғанда, мені жұмса, және мені босқа.