Safer in the Forest/Love Song for Poor Michigan - La Dispute

I’ve been watching a slow thaw come around.

I’ve been waiting in the cold and hazy blue.

I’ve been driving alone out to the edge of town.

I’ve been thinking too much of you.

Last snowfall left splinters and some winters never end;

neither wane nor wear.

And sunshine is like lovers and some summers just pretend;

only warm the air.

It’s that I’m tired of the feeling here.

It’s too near to death,

it’s too jobless year-round.

It’s not the weather in the city or the highway moan.

Not the streets or the buildings, neither wooden nor stone.

Every reason to leave this place behind, why I should be alone,

Are made of flesh and bone.

I’ve been thinking of exile.

I’ve been thinking hit the highway and head up North.

I’ve been thinking cross the bridge and don’t turn back.

The only warmth is a warmth alone.

He packed up, took 75 northbound to a brand new life and

Waved goodbye to the world in the rearview mirror.

Saw it clearer in hindsight,

The shape of its skyline traced in a flame from the windows ablaze,

The people restless and the streetlights glowing like

Many beacons in the sea or like a lantern lit

For the ones still lost out in the dead of the night.

Like lightning striking darkness once, no thunder, no pain.

Have you ever watched a slow thaw come around?

Have you waited in the cold and hazy blue?

There’s an airport there out near the edge of town.

I’ve been thinking too much of you.

Settled in that still forest like another phantom or another shadow cast by choice.

A noiseless chorus blows through the leaves and trees and brings a peace at last

From a place where the song kept changing just when he was starting to get it.

When he was starting to trust there’d be a day he’d find a way to keep the rust

at-bay,

There’d be a day he’d find a hum to help him muffle the past.

Like thunder underwater, he hears it fading and feels no pain at all.

To a Boring, Desperate City,

It’s been weeks since I’ve been around you.

Has the fear begun to fade away

like sunlight when it sinks into the lake?

Are they now building up,

or breaking down and boarding up the fronts?

Has the whole town been

foreclosed now?

And what happened to those youthful dreams sunk deep in the

river weak?

Or got tangled up in weeds or else they’re stumbling drunk on Wealthy Street?

Or making plans to leave?

I need to leave.

I can’t marry this

place.

I won’t bury the past.

I just need a change of scenery.

I will hold

these old streets sweetly in my head like her.

And I will praise their bravery

always till the end.

Let tongues confess the plague of joblessness a temporary

illness.

Let us wave their flag from there to here then over and again and let

us hope for better things though we may not ever get them.

We will rise again from ashes one day.

Until then, just roll me away.

I need to leave but swear I will carry you in me until the end.

So, Tuebor, my home!

Your desperate friend,

Мен баяу ерігенді көріп жүрмін.

Мен суық және бұлыңғыр көкте күттім.

Мен қаланың шетіне жалғыз жүрдім.

Мен сені тым көп ойлайтынмын.

Соңғы жауған қар шашылып қалды, ал кейбір қыстар ешқашан бітпейді;

тозбайды да, тозбайды да.

Күннің шуағы ғашықтар сияқты, ал кейбір жаздар жай ғана кейіп танытады;

тек ауаны жылытыңыз.

Мен мұндағы сезімнен шаршадым.

Өлімге тым жақын,

бұл жыл бойы тым жұмыссыз.

Бұл қаладағы ауа-райы немесе тас жолдың ыңырануы емес.

Көшелер де, ғимараттар да, ағаш та, тас та емес.

Бұл жерді тастап кетудің барлық себебі, неге жалғыз болу  керек 

Ет пен сүйектен жасалған.

Мен қуғынды ойладым.

Мен тас жолға түсіп, солтүстікке қарай жүремін деп ойладым.

Мен көпірден өтіп, артқа бұрылмаймын деп ойладым.

Жалғыз жылулық жалғыз жылулық.

Ол орап, жаңа өмірге 75-ке ие болды және

Артқы көрініс айнасында әлеммен қоштасты.

Артынан анық көрдім,

Оның аспан сызығының пішіні жанып тұрған терезелерден жалынмен қадалған,

Адамдар тынышсыз, көше шамдары жарқырайды

Теңіздегі көптеген маяктар немесе жанып тұрған шам сияқты

Әлі де түнде жоғалғандар үшін.

Найзағай қараңғылықты бір рет соққандай, күн күркіремейді, ауырмайды.

Сіз баяу ерігенді байқадыңыз ба?

Суық және бұлтты көкте күттіңіз бе?

Қаланың шетіне жақын жерде әуежай бар.

Мен сені тым көп ойлайтынмын.

Таңдау бойынша басқа елес немесе басқа көлеңке сияқты сол әлі орманда орналасты.

Шусыз хор жапырақтар мен ағаштарды аралап, ақыры тыныштық әкеледі

Ол әнді қабыл алға                      ән                                  

Ол сене бастаған кезде, ол тотты сақтаудың жолын таппады

шығанағы,

Ол өткенді өшіруге көмектесетін бір күн болады.

Су астындағы күн күркіреуі сияқты, ол оның сөніп жатқанын естиді және мүлде ауырмайды.

Жалықтыратын, шарасыз қалаға,

Сіздің қасыңызда жүргеніме бірнеше апта болды.

Қорқыныш сейіле бастады

көлге батқан күн сәулесі сияқты ма?

Олар енді құрып жатыр ма,

немесе бұзып, соңғы соңғыларға қону керек пе?

Бүкіл қала болды ма?

қазір өндіріп алу?

Ал сол жастық шақтағы армандар не болды

өзен әлсіз?

Немесе арамшөптермен оралған немесе әйтпесе олар ауқатты көшесінде мас күйдеген бе?

Немесе кетуді жоспарлар жасады ма?

Мен кетуім керек.

Мен бұған үйлене алмаймын

орын.

Мен өткенді көммеймін.

Маған жай көріністі өзгерту  керек.

Мен ұстаймын

Бұл ескі көшелер менің жүрегімде ол сияқты тәтті.

Мен олардың ерлігін мадақтаймын

әрқашан соңына дейін.

Жұмыссыздық дертін уақытша деп мойындасын

ауру.

Оларды сол жерден алайық және қайта-қайта толтырайық және

Біз оларды ешқашан ала алмайтын болсақ, жақсырақ нәрселерге сенеміз.

Біз бір күні күлден қайта тірілеміз.

Оған дейін мені жүріп тастаңыз.

Мен кетуім керек, бірақ ант етемін, мен сені соңына дейін менде алып жүремін.

Сонымен, Туебор, менің үйім!

Сіздің үмітсіз досыңыз,