Строение мира - КооперативништяК

В окно кирпичи влетают, у них есть прозрачные крылья.

В далеком от нас Египте их называли смертью,

Но время ушло, сварили из фараонов мыло.

Сегодня их называют совсем по-другому…

Верь мне.

Верь, что земля — тарелка в слоновьих руках бармена,

Он мчится на черепахе в великих просторах Нила.

Верь мне, что мы — святые, и нам не преграда стены,

Нам не нужны несчастья и ни к чему могилы.

Время ушло, хлопнув дверью, верь мне — оно чужое,

Оно заходило зачем-то к нам из другого мира.

Все становится ясно и просто, над нами — небо земное,

Без устали мчит черепаха в бесконечность просторов Нила…

Кірпіштер терезеге ұшады, олардың мөлдір қанаттары бар.

Бізден алыс Мысырда олар өлім деп аталды,

Бірақ уақыт өтті, сабын перғауындардан жасалды.

Бүгін олар мүлдем басқаша аталады ...

Маған сен.

Жер барменнің піл қолындағы табақ екеніне сеніңіз,

Ол Ніл өзенінің үлкен кеңістігінде тасбақа мінеді.

Маған сеніңіз, біз әулиелерміз, біз үшін қабырға жоқ,

Бізге бақытсыздықтар да, қабірлер де қажет емес.

Уақыт өтті, есікті тарс еткізді, сеніңіз - бұл басқа біреудікі,

Неге екені белгісіз, ол бізге басқа әлемнен келді.

Барлығы анық және қарапайым болады, біздің үстімізде жердегі аспан,

Тасбақа Ніл өзенінің шексіздігіне шаршамай жүгіреді ...