Исповедь - Ганза

А кто они по сути мне?

Чужие люди.

Напоминание о жизни, которой не будет.

Это не будни виной, тому что мы далеки.

На расстоянии протянутой руки.

Слепые… Ни мысли о точке возврата,

Я сохраняю под сердцем эту надежду на завтра.

Либо я, либо они — кто-то оставит след.

Рождённые в 80-ых — «Стране Советов».

Но я не чувствую ни грамма ностальгии по школе,

Из старого оставив пару дворовых приколов… Всё…

И не было ведь ни кого, кто прикрывал мне спину,

Хотя свежа ещё кровинушка за магазином.

И я забыл бы об этом, да только не с руки.

Как-то надоело жить в состоянии «грогги».

Не обивать же пороги в преддверии зимы,

Не важно, что раскаялся, лишь бы ты вытер ноги,

Убогим не воздастся, свет пропадает во тьме,

Жить во лжи, жить — не жить, жить, не видя неба.

Забившись в угол души, в тишине видеть сны,

Весна подарит ветер, запахом свежего хлеба.

Кто идёт на свет, кто-то ставит след,

Во тьме, где никого больше нет.

Где только я…

…И старые друзья…

В мире вещих снов, сожжены мосты,

Я иду сквозь дым в море пустоты,

Где как маяк…

…Старые друзья…

А кто ещё мне скажет, что я запутался,

Пошёл не той дорогой, или просто сбился с курса?

Помню крики в спину: «А ну стоять, нерусский!»

Бутылка в голову, какое там шестое чувство?

Два-Ноль-Ноль-Шесть — едва-ли припомню с улыбкой.

Воспоминания — словно работа над ошибками:

Как-будто тот же двор, под тем-же старым клёном,

И разговоры ни о чём под «Портвешок"креплёный,

Свобода, развод на горькую правду,

Ведь мы же не чужие, так и отвечаем на равных

«Не надо норова, братик… хватит гонева

И так уже не мало пыли на грязных ладонях»

Взрослые, что не отлипают от телека,

Чтобы узнать, как там — в Мексике или Америке,

Потом про деньги что-то — под битую посуду.

И вот они — людишки, созданные друг для друга…

Браво!

А я тут всё жду перемены,

Но открывая глаза — вижу шершавые стены.

И всё, что мне остаётся — эти вещие сны.

Не каждый из пацанов дотянет до весны.

Ал олар мен үшін кім?

Бейтаныс адамдар.

Болмайтын өмірді еске түсіру.

Бұл күнделікті кінә емес, өйткені біз алыстамыз.

Қолдың ұзындығында.

Соқыр... Бұрылысты ойламай,

Ертеңгі күнге деген осы үмітті жүрегімде сақтаймын.

Не мен, не олар – біреу ізін қалдырады.

80-жылдары дүниеге келген – «Кеңес елі».

Бірақ мен мектептегі ностальгияны сезбеймін,

Ескіден, бір-екі аула әзілдерін қалдырып ... Болды ...

Менің арқамды жапқан ешкім болмады,

Дүкеннің артында әлі қан жаңа болса да.

Ал мен оны ұмытар едім, бірақ қолымнан келмейді.

Әйтеуір «жұмсақ» күйде өмір сүруден шаршадым.

Қыс қарсаңында табалдырығын аттамаңыз,

Аяғыңды сүрткенше тәубе етсең де,

Кедейге сауап болмайды, қараңғыда жарық өшеді,

Өтірік өмір сүру, өмір сүру – өмір сүру емес, аспанды көрмеу.

Жанның бір түкпіріне еніп, арман көру үшін үнсіз,

Көктем жел береді, жаңа піскен нанның иісі.

Жарыққа кім барады, біреу ізін салады,

Басқа ешкім жоқ қараңғыда.

Мен қайда болсам да...

…Ал ескі достар…

Пайғамбарлық армандар әлемінде көпірлер өртенді,

Мен түтін арқылы бос теңізге барамын,

Маяк қайда...

…Ескі достар…

Менің абдырап қалғанымды тағы кім айтады,

Дұрыс емес жолмен жүрдіңіз бе, әлде жайдан адасып қалдыңыз ба?

Арт жақтан: «Кел, тұр, орыс емес!» деп айғайлағаны есімде.

Бөтелкенің басына, алтыншы сезім дегеніміз не?

Екі-нөл-нөл-алты - мен күліп әрең есіме аламын.

Естеліктер қателермен жұмыс істеу сияқты:

Баяғы аула, баяғы кәрі үйеңкі астында,

Бекітілген «порт» астында ештеңе туралы айту,

Бостандық, ащы шындық үшін ажырасу,

Өйткені, біз бөтен емеспіз, сондықтан теңдей жауап береміз

«Ашу керек емес, аға... қудалау жеткілікті

Сондықтан лас алақандарда шаң көп»

Теледидардан түспейтін үлкендер,

Оның қалай екенін білу үшін - Мексикада немесе Америкада,

Содан кейін ақша туралы бірдеңе - сынған ыдыстардың астында.

Міне, олар бір-біріне жаралған адамдар ...

Браво!

Мен әлі өзгеріс күтемін,

Бірақ мен көзімді ашсам, мен өрескел қабырғаларды көремін.

Ал мен үшін осы пайғамбарлық армандар ғана қалды.

Әр бала көктемге жете бермейді.