Зима - Дмитрий Хмелёв

Снег не тает в ладонях твоих — странно.

Нет в глазах слез, старается зря ветер.

Пусть впитает хотя бы мой стих рана,

Тот, что весь для тебя превратился, горя, в пепел.

Зима, зима.

Чем согреть тебя, чем обрадовать,

Когда мир раскололся надвое?

Зима, зима.

Как отчаянью бесполезному

Стать молчанием или песнею?

Помни каждый пришел в этот мир босым.

И с собой, кроме веры забрать — вряд ли.

Когда все хорошо, жизнь любить — просто.

А ты попробуй принять

То, с чем глупо играть в прятки.

Зима, зима.

Чем согреть тебя, чем обрадовать,

Когда мир раскололся надвое?

Зима, зима.

Как отчаянью бесполезному

стать молчанием или песнею?

Зима, зима, зима…

Қар алақанда ерімейді – біртүрлі.

Көз жасы жоқ, Жел бекер тырысады.

Тым болмаса өлеңімді жара жұтып алсын,

Сен үшін бәрін жанып, күлге айналдырған.

Қыс, қыс.

Сізді қалай жылыту керек, қалай қуанту керек,

Дүние қашан екіге бөлінді?

Қыс, қыс.

Пайдасыз үмітсіздік сияқты

Тыныштық немесе ән болу керек пе?

Есіңізде болсын, бәрі бұл дүниеге жалаң аяқ келген.

Сенімнен басқа оны өзіңізбен бірге алып кету екіталай.

Бәрі жақсы болса, өмірді сүю оңай.

Ал сен қабылдауға тырыс

Жасырынбақ ойнау ақымақ нәрсе.

Қыс, қыс.

Сізді қалай жылыту керек, қалай қуанту керек,

Дүние қашан екіге бөлінді?

Қыс, қыс.

Пайдасыз үмітсіздік сияқты

үнсіздік немесе ән болу?

Қыс, қыс, қыс...