Капитан - Дмитрий Хмелёв

В самую солёную из волн, был влюблён мальчишка без ума

И мечтал, как будет бороздить, дальние моря и океаны.

К той спешить, что будет ждать его, через бури, грозы, сквозь шторма.

Моряком хотел, как батя быть, смелым и отважным капитаном.

Она дождётся его, роняя слёзы в ночи,

Ей по другому нельзя, такая уж её женская доля.

Она дождётся его, да что ж так сердце кричит,

К ней ревновало всегда его синее море.

Предкам быть прославленным под стать, умирать без моря от тоски,

А придётся если, то врага-бить нещадно, извергая пламя.

Духа морякам не занимать, с нами Бог и флаг андреевский,

Мы к родным вернёмся берегам, живы и просолены ветрами.

И ревел могучий океан, и бросало в дрожь земную твердь,

Обжигала холодом волна и собою закрывала небо.

Твёрд был и спокоен капитан, хоть в лицо ему смеялась смерть,

Доносились голоса со дна, и казалось, звали в вечность, в небыль…

Ең тұзды толқында ессіз бала ғашық болды

Ал ол алыстағы теңіздер мен мұхиттарды қалай шарлайтынын армандады.

Дауыл, найзағай, дауыл арқылы оны күтетінге асығыңыз.

Ол әкесі сияқты матрос, ержүрек, батыл капитан болғысы келді.

Ол түнде көз жасын төгіп, оны күтеді,

Ол мұны басқа жолмен жасай алмайды, бұл оның әйелдік бөлігі.

Ол оны күтеді, бірақ оның жүрегі неге айғайлайды?

Оның көк теңізі оны үнемі қызғанатын.

Ата-баба асқақтап теңеуге, Сағыныш теңізсіз өлуге,

Ал керек болса, жауды от шашып, аяусыз соққы.

Теңізшілердің рухы жоқ, Құдай бізбен және Әулие Эндрю туы,

Туған жағамызға жел соғып, тірідей ораламыз.

Ал құдіретті мұхит шулап, жердегі аспан дірілдеп,

Толқын суықтан өртеніп, аспанды өзімен қаптады.

Капитанның жүзіне ажал күлсе де, нық және сабырлы болды,

Төменнен дауыстар естіліп, мәңгілікке, көркем әдебиетке шақырғандай болды...