Леночка - Дмитрий Хмелёв

Соседской грушей угощу спелой,

Букет цветов пусть мне простят пчёлы.

Поманит в небо голубок белый,

И прогуляешь ты опять школу.

«Опомнись, да что с тобою девочка?»

— учителя в душу лезли скальпелем.

«Ты не дружи с хулиганом, Леночка…» — и на тетрадь слёзы капали.

Но знал я точно, а не наверное,

Не разлучат ни мольбой, не силою,

Старания желчные, скверные,

Несносного и красивую.

Осенний бал и от людей тесно,

Но, как известно, первый блин комом.

Тебя до дома провожал с песней,

Рубаха порвана и нос сломан.

Вскипала кровь, когда ты шла в мини,

Жлоб мимо рта нёс с огурцом вилку.

Пусть в парке клён хранит твоё имя,

Где на гитару я менял финку.

Пусть отзвенел давно звонок школьный,

Другие во дворах живут песни.

Моя душа не так поёт сольно,

Как получается с твоей вместе.

Көршінің алмұрт піскенін емдеймін,

Гүл шоғы, аралар мені кешірсін.

Аспанға ақ көгершін шақырады,

Ал сен тағы да сабақты тастадың.

«Ақылға кел, қыз саған не болды?

– деп мұғалімдер жанға скальпельмен өрмеледі.

«Сен бұзақымен дос болмайсың, Леночка ...» және дәптерге көз жасы тамды.

Бірақ мен анық білдім, бірақ мүмкін емес,

Дұғамен де, күшпен де бөлінбеген,

Талпыныс өтірік, жаман,

Төзгісіз және әдемі.

Күзгі доп және адамдардан жақыннан,

Бірақ, сіз білетіндей, бірінші құймақ кесек.

Мен сені үйге әнмен ертіп бардым,

Көйлегі жыртылып, мұрны сынған.

Миниге кіргенде қайнаған қан

Қызылқой аузынан қияры бар шанышқыны алып өтті.

Үйеңкі саябақта атыңды сақтасын,

Мен финканы гитараға ауыстырдым.

Мектеп қоңырауы ұзаққа созылсын,

Басқалары аулада ән шырқайды.

Менің жаным олай ән салмайды,

Сіздермен бірге қалайсыздар.