Бабье лето - Дмитрий Хмелёв

Есть на свете жемчужин не мало

У соседа Париж на устах.

А я, друзья, заскучал по Уралу,

по родным заповедным местам.

Где-то вьюга встречает рассветы

И морозы до слёз хороши.

Там зима, а у нас бабье лето,

Да такое, что хочется жить.

Жить, забыв о капризном успехе,

Дом песочный- пустяк для волны.

Не ищите меня я уехал,

Я не должен и мне не должны.

Здесь играет зеркалом вода,

Провожая алую зарю,

Падает звезда, падает звезда, в теплые ладони сентябрю.

В тишину влюбленная, струна,

Лучшее умеет воскрешать,

И пьяным-пьяна, и пьяным-пьяна, бабьим летом грешная душа.

Я устал от полезных советов

И закис в суете городской.

С головой окунусь в бабье лето,

С непутевой своей головой.

Захлебнусь предрассветным туманом,

буду слушать как ветер поет.

Стану легче, свободнее стану

И умоется сердце моё.

Әлемде көптеген інжу-маржандар бар

Көршінің аузында Париж бар.

Ал мен, достар, Оралды сағындым,

табиғи қорғалатын аумақтарда.

Бір жерде боран соғып таңды қарсы алады

Ал аяз көз жасына дейін жақсы.

Қыс бар, ал бізде үнді жазы бар,

Иә, сіз өмір сүргіңіз келеді.

Өмір сүріп, капризді сәттілікті ұмытып,

Құм үй - бұл толқын үшін ұсақ-түйек.

Мені іздеме, мен кетіп қалдым

Мен болмауым керек және болмауым керек.

Мұнда су айна сияқты ойнайды,

Қызыл таңды шығарып салып,

Жұлдыз түседі, жұлдыз түседі, қыркүйектің жылы алақанында.

Тыныштыққа, жіпке ғашық,

Ең жақсысы қайта тіріледі

Ал мас-мас, мас-мас, үнді жаз күнәһар жан.

Жақсы кеңес беруден шаршадым

Әрі қаланың күйбең тіршілігінде қышиды.

Мен үнді жазына батып кетем,

Оның бақытсыз басымен.

Таң алдындағы тұманға батып бара жатырмын,

Мен желдің әнін тыңдаймын.

Мен жеңілірек боламын, мен еркін боламын

Ал менің жүрегім жуылады.