Земля мечтаний - Дети лабиринта

Готов к отплытию корабль.

Как звезды океан мерцает,

Раскрыв пред взором свои дали,

Он нас к себе зовет и манит.

Родную землю оставляем,

Которая нам все прощала…

И ветер, парус раздувая,

Уносит прочь нас от причала.

Как скоро мы вернемся

не знает никто.

И нам лишь остается —

жить сегодняшним днем.

Рискуя, мы плывем вперед,

сквозь бури и тьму.

Мы верим в то, что найдем

вдали мечту свою.

И вот достигли, наконец,

Мы острова своих мечтаний

И счастью не было границ

От помутнения сознанья…

Хотелось нам всю жизнь отдать

Лишь праздности и наслажденью,

Тогда мы не могли понять,

Что остров грез — греха творенье.

И это все вдруг осознав,

мы поняли, как слепы были…

Ведь счастье наше было там,

откуда мы давно уплыли.

Вновь ветер дунул в паруса,

понес корабль наш обратно.

К земле, что все прощала нам,

и все давала безвозвратно…

Кеме жүзуге дайын.

Мұхит жұлдыздар сияқты жымыңдайды

Көз алдыңызда ашылды,

Ол бізді шақырып, шақырады.

Туған жерімізді тастап

Бізді кім кешірді...

Ал жел, желкенді соғып,

Ол бізді пирстен алыстатады.

Қашан қайтамыз

ешкім білмейді.

Ал біз қалдық -

бүгінмен өмір сүр.

Тәуекелге барамыз, алға жүземіз,

дауыл мен қараңғылық арқылы.

Біз тапқан нәрсеге сенеміз

арманыңызды кетіріңіз.

Ақырында біз де жеттік

Біз армандарымыздың аралымыз

Ал бақытта шек болмады

Бұлыңғыр санадан...

Біз бүкіл өмірімізді бермек едік

Тек бос жүріс пен ләззат,

Сосын түсіне алмадық

Армандар аралы күнәнің жаратылуы.

Осының бәрін кенет түсініп,

біз соқыр екенімізді түсіндік...

Біздің бақытымыз сонда болды ғой,

одан біз әлдеқашан кетіп қалдық.

Қайтадан жел соқты желкендерге,

кемемізді кері алып кетті.

Бізді кешірген елге,

және бәрін қайтарымсыз берді ...