Гранжоманс - Дети лабиринта

Я бросал монеты в воду,

Хотя знал о том, что не вернусь сюда никогда.

Я хотел найти свободу,

Но я словно между двух берегов река.

Я смотрел, как падают листья,

Листья шептали мне сказки о бренности.

Я подумал о смысле жизни…

Осталось ли в ней хоть что-то с клеймом бесценности?

Посмотри на меня… мне нужен твой взгляд.

Нежность ангельских крыльев,

Их золото, плавясь, стекает к моим ногам.

Те, кого мы любили —

Не с нами теперь и служат другим богам.

Восковые солдатики-свечки

Один за другим умирают за нас с тобой.

И монетки на дне этой речки

Спят и видят во сне священный огонь…

Поцелуй меня… мне нужно твое тепло.

Воспоминанья прожитых лет

Текут по сплетениям вен.

Мы смотрим в даль, но там ничего нет…

Лишь только вопрос: «Зачем?»

А в вышине солнце режет огнем

Неба густое желе.

Любовь и счастье быть вечно вдвоем

Даются, увы, не всем…

(июнь 2005)

Мен тиындарды суға лақтырдым

Мен мұнда ешқашан оралмайтынымды білсем де.

Мен еркіндік тапқым келді

Бірақ мен екі жағаның арасындағы өзен сияқтымын.

Мен жапырақтардың түсуін көрдім

Жапырақтар маған әлсіздік туралы сыбырлады.

Мен өмірдің мәні туралы ойладым ...

Онда баға жетпес стигмамен бірдеңе қалды ма?

Маған қарашы... Маған сенің көздерің керек.

Періште қанаттарының нәзіктігі

Олардың еріген алтындары менің аяғыма дейін ағып жатыр.

Біз жақсы көргендер

Қазір олар басқа құдайларға қызмет етіп жатқан жоқ.

Балауыз шам сарбаздары

Бірінен соң бірі сен және мен үшін өледі.

Ал осы өзеннің түбіндегі тиындар

Олар ұйықтап, түсінде қасиетті отты көреді ...

Сүйші мені... Маған сенің жылуың керек.

Өткен жылдардағы естеліктер

Олар веналардың плексустары бойымен ағады.

Біз алысқа қараймыз, бірақ ештеңе жоқ...

Тек сұрақ: «Неге?»

Ал аспанда күн отпен жарылады

Аспан қалың желе.

Махаббат пен бақыт мәңгі бірге болу

Өкінішке орай, олар бәріне берілмейді ...

(2005 жылдың маусымы)