Паранойя - Дети лабиринта

Я не могу найти покой,

В моей душе бушует буря.

Кто мне ответит, что со мной?

Откроет кто мне жизнь другую?

Я вне контроля над собой,

Вены полны геенной кровью…

Когда я вижу чью-то боль,

Я наслаждаюсь этой болью.

Я чувствую людей извне,

Они следят за мной повсюду.

Господь, скажи, что делать мне,

Найти где, подскажи, Иуду?

Я избран покарать его.

Пускай не молит о пощаде!

Мне чудится его лицо,

Застывшее в смертельном хладе.

Рукою праведной своей

Ты показал его мне свыше.

Я — это он, презренный змей,

Чей образ в зеркалах я вижу.

Меня сжирает изнутри

Ужасный грех — моя гордыня,

Но я твержу себе: «Смотри

На сына скорби и унынья!»

Что ж, если я и есть предатель,

От кары прочь бежать не стану.

И злая кровь, о, мой Создатель,

Уже течет из черной раны…

(январь 2002)

Мен тыныштық таба алмаймын

Жан дүниемде дауыл соғып тұр.

Маған не болды деп кім жауап береді?

Маған басқа өмірді кім ашады?

Мен бақылаудан шықтым

Тамырлар тозақ қанына толы ...

Біреудің ауырғанын көргенде

Мен бұл ауырсынудан ләззат аламын.

Мен адамдарды сырттан сезінемін

Олар маған барлық жерде еріп жүр.

Раббым маған не істеу керектігін айт

Қайдан тап, айтшы, Яһуда?

Мен оны жазалау үшін таңдалдым.

Мейірім сұрамасын!

Мен оның бет-әлпетіне таң қаламын

Өлім суықта тоңған.

Сенің әділ қолыңмен

Сен маған жоғарыдан көрсеттің.

Мен ол, жексұрын жыланмын,

Айнадан кімнің бейнесін көріп тұрмын.

Мені іштен жеп жатыр

Ауыр күнә – мақтанышым,

Бірақ мен өзіме: «Қараңдаршы

Қайғы мен үмітсіздіктің ұлына!»

Егер мен сатқын болсам,

Мен жазадан қашпаймын.

Ал жауыз қан, Жаратушым,

Қазірдің өзінде қара жарадан ағып жатыр ...

(2002 ж. қаңтар)