В этом мире, как и в той войне - Дети лабиринта

Я шел по городу, когда-то мне родному,

Не узнавая ничего вокруг себя.

Его закат печальный и его заря

Теперь принадлежат другому.

И кто-то думает, что вот туман растает

И станет ясно, что же всех нас ждет.

Но жизнь все также в неизвестности идет

И правилам своим не изменяет.

И понял я — нет смысла в повтореньях

Извечных истин, истин прописных.

Мы далеко теперь от них,

Нам всем спокойней в заблужденьях.

Вернуть нам жизнь не в силах даже Бог,

Оставим все как есть.

Быть может тот, кто жив душою здесь

Подарит нам хоть вдох?

Но тонут в шумовой волне

Обрывки наших фраз.

И в этом мире, как и в той войне

Никто не вспомнит нас…

(декабрь 2006)

Мен қаланы араладым, бір кездері өзімнің,

Айналаңыздағы ештеңені танымау.

Оның батуы мұңды, таңның атысы

Енді олар басқа біреуге тиесілі.

Ал біреулер тұман ериді деп ойлайды

Ал бәрімізді не күтіп тұрғаны белгілі болады.

Бірақ өмір әлі беймәлім түрде жалғасуда

Және ол өз ережелерін өзгертпейді.

Мен түсіндім - қайталаудың қажеті жоқ

Мәңгілік шындықтар, ортақ шындықтар.

Біз қазір олардан алыспыз,

Біз бәріміз адасуда сабырлырақпыз.

Тіпті Құдай бізге өмірді қайтара алмайды,

Бәрін сол күйінде қалдырайық.

Бәлкім, осында жаны тірі адам

Бізге дем берші?

Бірақ олар шу толқынына батып кетеді

Біздің сөз тіркестерінің үзінділері.

Ал бұл дүниеде сол соғыстағыдай

Бізді ешкім есіне алмайды...

(2006 ж. желтоқсан)