Пеленгатор - Дети лабиринта

Уходил вглубь себя все чаще,

Каждый раз пробираясь ближе —

По оврагам — к дремучей чаще,

Где блуждали Христос и Ницше.

Слышал их голоса невнятно,

И не мог разобрать ни слова…

Воздух лился туда-обратно,

Лес листвою шумел сурово.

Я пытался вскарабкаться к Богу

По стволу одного из деревьев.

Птицы мне преградили дорогу,

Свив препону из веток и перьев.

А затем, заклевали вовсе —

Счастья вестники, голуби мира.

Жизнь застыла в немом парадоксе

И глядела на труп мой уныло.

Я очнулся среди веселья,

Обезмолвленный этими снами.

Люди пили вино и ели

Что-то жирное жадными ртами.

Вдруг в свиные ужасные рыла

Превратились их сытые лица,

И в гримасах кривых застыли,

Будто ждали, что что-то случится…

Тут же кто-то внезапно сзади

Мне на шею петлю накинул!

Я успел разглядеть лишь пряди

Длинных черных волос… и сгинул.

По оврагам к той чаще дальней

Я поспешно опять пробрался.

Птицы будто меня узнали,

Стали в стаи большие слетаться.

Я в испуге быть вновь убитым —

Пал ничком на траву, рыдая.

Загудел ветер басом диким,

Дождь полил без конца и края.

«Ты боишься и плачешь напрасно,

Ничего в смерти нет дурного!»

—

Я услышал вдруг четко и ясно,

Обернулся и увидел слепого.

Он стоял, опершись на посох,

В небеса устремляя бельма.

В голове завертелись вопросы,

Но во рту было всё будто склеено.

Я мыча приподнялся.

Руками

Стал искать на своем лице губы.

Но их не было там… Рывками

Мое горло стянулось туго.

Наступило удушье и тело

Через миг прекратило движения.

Тишина в ушах загустела.

А в глазах застыли мгновения.

В тех мгновениях не было сути,

С виду несколько рваных картинок —

Птицы, лес, какие-то люди,

Дождь, гроза, слепой дряхлый инок…

За оврагами дремлет чаща,

Ветер носится без оглядки.

Ухожу вглубь себя все чаще,

И со Смертью играю в прятки.

(июнь 2009)

Өзіме тереңдеп бардым,

Жақындаған сайын

Жарлар арқылы - жиірек,

Христос пен Ницше кезген жерде.

Мен олардың дауыстарын анық естідім,

Ал мен бір ауыз сөзді айта алмадым...

Ауа алға-артқа ағып жатты

Орман жапырақтармен қатты сыбдырлады.

Мен Құдайға көтерілуге ​​тырыстым

Ағаштардың бірінің діңінің бойында.

Құстар жолымды бөгеп тастады

Бұтақтар мен қауырсындардан кедергіні бұрап.

Содан кейін олар мүлде жұлды -

Бақыттың хабаршылары, бейбітшілік көгершіндері.

Өмір мылқау парадокста қатып қалған

Және менің мәйітіме мұңайып қарады.

Көңілдің ортасында ояндым,

Осы армандармен үнсіз қалды.

Адамдар шарап ішіп, тамақтанды

Ауздары сараң семіз нәрсе.

Кенеттен қорқынышты шошқа тұмсығы

Олардың тойған жүздері бұрылды

Олар қисық сызаттарда қатып қалды,

Бірдеңені күткендей болды...

Бірден біреу артта қалды

Ол менің мойныма ілмек тастады!

Мен тек жіптерді ғана көре алдым

Ұзын қара шаш... жоқ болып кетті.

Жарлар бойымен одан да алыс

Мен қайтадан асығыс өттім.

Құстар мені танығандай болды

Олар үлкен топпен ұша бастады.

Мен қайтадан өлтірілуден қорқамын -

Шөпке бетімен құлап, жылап жіберді.

Жел жабайы баспен соқты,

Жаңбыр тоқтаусыз жауды.

«Сен қорқасың және бекер жылайсың,

Өлімнің айыбы жоқ!».

—

Мен кенеттен анық және анық естідім

Мен бұрылып қарасам, соқыр адамды көрдім.

Ол таяққа сүйеніп тұрды,

Аспанға бағытталған катаракта.

Менің басымда сұрақтар айналып жатты

Бірақ аузында бәрі желімделгендей болды.

Мен айқайлап тұрдым.

қолдар

Ол бетінен ерін іздей бастады.

Бірақ олар жоқ еді...

Тамағым қысылып қалды.

Тұншығу және дене болды

Біраз уақыттан кейін ол қозғалуды тоқтатты.

Тыныштық құлағыма қалыңдай түсті.

Ал сәттер көз алдымда қатып қалды.

Бұл сәттерде мән болмады,

Бірнеше жыртылған суреттерге ұқсайды -

Құстар, орман, кейбір адамдар,

Жаңбыр, күн күркіреуі, соқыр, тозған монах...

Сайлардың ар жағында қалың қалың ұйқыда жатыр,

Артына қарамай жел соғады.

Өзіме тереңдеп барамын,

Ал мен Ажалмен жасырынбақ ойнаймын.

(2009 жылғы маусым)