Посвящение корове - Андрей Макаревич

И поля зовут, но бежать не стоило

Все равно найдут — за рога и в стойло

Ежели с детских лет коровьи души

Лечит старый дед кнутом пастушьим

Ежели веру в чудо у ней убили,

Ежели было худо и не любили,

Ежели даже кто-то холит и нежит,

Так это только тот, кто потом зарежет.

Я ее ласкал и кормил шоколадкой,

А себя терзал ужасной загадкой,

Что вот она моргает и не понимает,

Что взгляд ее мне что-то напоминает.

Ал өрістер шақырып жатыр, бірақ жүгіруге тұрарлық емес еді

Олар оны бәрібір - мүйізден және дүңгіршектен табады

Бала кезінен сиыр жандар болса

Қарт атаны қойшының қамшысымен емдейді

Егер оның кереметке деген сенімі жойылса,

Егер бұл жаман болса және сүймеген болса,

Тіпті біреу қамқорлық жасап, өлмеген болса да,

Сосын союды сол ғана жасайды.

Мен оны сипап, шоколадпен тамақтандырдым,

Ол өзін қорқынышты жұмбақпен азаптады,

Нені жыпылықтап, түсінбей жатыр?

Оның көзқарасы маған бір нәрсені еске түсіреді.