Песня Нестора - Андрей Макаревич

Велели пасть в ноги к учителям

И не смешить белый свет,

Но этот Храм я придумал сам

И больше такого нет.

Твердили очи воздев к небесам,

Что, мол, не пришла пора,

Но этот Храм я построил сам

При помощи топора.

Шипели вслед, что мол проку нет

От этих блажный идей.

Но все равно Храм увидел свет

Без помощи их гвоздей.

Положен на маковку уставной

Резной золоченый крест.

А мой осиновый, мой простой,

Но родом из этих мест.

Я крест поставил и ждать не стал

Знаменье священных крыл,

Я просто стружку с пола убрал

И настеж врата открыл.

Семь лет прошло словно семь минут,

Затих бесполезный спор.

Но нет, затаились, только и ждут,

Что брошу в воду топор.

Глядят и не верят своим глазам —

Никак не пробьет мой час.

А значит Храм построил сам,

Дай бог, не в последний раз.

Дай бог, не в последний раз.

Олар мұғалімдердің аяғына жығылуды бұйырды

Ақ жарықты араластырмаңыз,

Бірақ мен бұл ғибадатхананы өзім ойлап таптым

Ал одан артық жоқ.

Олар көкке көз тіккен,

Уақыт әлі келген жоқ дейді,

Бірақ мен бұл ғибадатхананы өзім салдым

Балтамен.

Одан кейін олар ысқырып, пайда жоқ дейді

Осы құтты идеялардан.

Бірақ бәрібір ғибадатхана жарық көрді

Тырнақтарының көмегінсіз.

Заңның үстіне қойылған

Кесілген алтындатылған крест.

Ал менің көктерек, менің қарапайым,

Бірақ осы жерлерден келді.

Мен крест қойдым және күтпедім

Қасиетті қанаттардың белгісі

Мен жай ғана еденнен қырынуды алып тастадым

Ал қақпаларды айқара ашыңыз.

Жеті жыл жеті минуттай өтті

Пайдасыз дау аяқталды.

Бірақ жоқ, олар жасырынып, күтті,

Мен суға балта лақтырамын деп.

Олар қарап, өз көздеріне сенбейді -

Менің сағатым ешқашан соқпайды.

Бұл ғибадатхананың өз күшімен салынғанын білдіреді,

Құдай сақтасын, соңғы рет емес.

Құдай сақтасын, соңғы рет емес.