Я умру в крещенские морозы - Александр Градский

Я умру в крещенские морозы.

Я умру когда трещат березы.

А весною ужас будет полный:

На погост речные хлынут волны!

Из моей затопленной могилы

Гроб всплывет, забытый и унылый,

Разобьется с треском и в потемки

Уплывут ужасные обломки.

Сам не знаю, что это такое…

Я не верю в вечности покоя!

Мен эпифаниялық аязда өлемін.

Қайыңдар жарылғанда өлемін.

Ал көктемде сұмдық аяқталады:

Толқындар өзеннің зиратына соғады!

Су басқан қабірімнен

Табыт көтеріледі, ұмытылған және түтіккен,

Жарылыспен жарылып, қараңғылыққа түседі

Қорқынышты қоқыс қалқып кетеді.

Мен оның не екенін білмеймін...

Мен бейбітшіліктің мәңгілігіне сенбеймін!