Песня о золоте - Александр Градский

Наша жизнь суета, проживи хоть до ста лет.

До ста лет, до ста лет

Суета, маета, кто бы ты ни был, достанет.

Где бы ты ни был, достанет

Может, просто не надо, не надо бояться.

Не надо бояться

Крепостей и дверей, королей и паяцев.

Королей и паяцев

Кто рыбак, кто улов, а кто сеть — разъяснит ли нам жизнь, разъяснит ли?

Только, что же вы сникли?

Ах, что же вы сникли?

Ах, что же вы сникли?

Была вольной душа, хоть и заперто тело.

А теперь вольно тело,

А душа несвободная горем горела и мщенья хотела

Ах, как наши фантазии, в сущности, хилы, скромны и унылы,

Но без золота их воплотить нету силы.

Даже их, нету силы

Презираем мы злато, его не имея.

Его не имея,

А увидим, хоть раз, и от счастья немеем.

От счастья немеем

Презираем мы злато, его не имея.

Его не имея,

А увидим, хоть раз, и от счастья немеем.

От счастья немеем

Біздің өмір босқа, кем дегенде жүз жылға дейін өмір сүр.

Жүз жылға дейін, жүз жылға дейін

Тәнсіздік, маета, сен кім болсаң да алады.

Қай жерде болсаңыз да аласыз

Мүмкін, олай емес, қорықпаңыз.

Қорықпаңыздар

Бекіністер мен есіктер, патшалар мен сайқымазақтар.

Корольдер мен сайқымазақтар

Балықшы кім, ау кім, тор кім – бізге өмір түсіндіре ме, түсіндіре ме?

Тек не түсірдіңіз?

А, сен не құлап қалдың?

А, сен не құлап қалдың?

Тәні құлыптаулы болса да, азат жан бар еді.

Ал қазір денесі бос

Ал жан азат емес, қайғыдан өртеніп, кек алуды қалады

О, біздің қиялымыз, шын мәнінде, нәзік, қарапайым және түтіккен,

Бірақ алтынсыз оларды бейнелейтін күш жоқ.

Тіпті оларда күш жоқ

Біз алтынға ие болмай, жек көреміз.

Онсызда,

Бір рет болса да көреміз, бақыттан мылқау боламыз.

Бақыттан ессіз қалдық

Біз алтынға ие болмай, жек көреміз.

Онсызда,

Бір рет болса да көреміз, бақыттан мылқау боламыз.

Бақыттан ессіз қалдық