Споры - Александр Градский

Каждый прав и каждый виноват.

Все полны обидным снисхожденьем

И, мешая истину с глумленьем,

До конца обидеться спешат.

Эти споры — споры без исхода,

С правдой, с тьмой, с людьми, с самим собой,

Изнуряют тщетною борьбой

И пугают нищенством прихода.

По домам бессильно разбредаясь,

Мы нашли ли собственный ответ?

Что ж слепые наши «да"и «нет»

Разбрелись, убого спотыкаясь?

Или мысли наши — жернова?

Или спор — особое искусство,

Чтоб, калеча мысль и теша чувство,

Без конца низать случайные слова?

Если б были мы немного проще,

Если б мы учились понимать,

Мы могли бы в жизни не блуждать,

Словно дети в незнакомой роще.

Вновь забытый образ вырастает:

Притаилась Истина в углу,

И с тоской глядит в пустую мглу,

И лицо руками закрывает…

Барлығы дұрыс және барлығы кінәлі.

Барлығы ренжітетін индульгенцияға толы

Ақиқатты мазақпен араластырып,

Олар соңына дейін ренжуге асығады.

Бұл даулар нәтижесіз даулар,

Шындықпен, қараңғылықпен, адамдармен, өзіммен,

Бос күрестен қажыған

Және олар приходтың қайыршылығын қорқытады.

Күшсіз үйлерді аралап,

Біз өз жауабымызды таптық па?

Біздің соқыр «иә» және «жоқ»

Тарап, мүсіркеп жүр ме?

Әлде біздің ойымыз диірмен тастары сияқты ма?

Немесе дау – ерекше өнер,

Осылайша, ойды бұзып, сезімді қызықты етіп,

Кездейсоқ сөздерді шексіз тізбектеу?

Бізге сәл жеңілірек болса

Түсінуді үйренсек

Өмірде адасып кете алмадық,

Бейтаныс тоғайдағы балалар сияқты.

Жаңадан ұмытылған сурет өседі:

Шындық бұрышта жасырылады

Бос қараңғылыққа сағынышпен қарайды,

Қолдарымен бетін жауып...