О собаках (Угрюмое) - Александр Градский

Не могу я видеть без грусти ежедневных собачьих драк, —

В этом маленьком захолустье поразительно много собак!

Есть мордастые всякой масти!

Есть поджарые — всех тонов!

Только тронь — разорвут на части иль оставят вмиг без штанов.

Говорю о том не для смеху, я однажды подумал так:

Да!

Собака — друг человеку одному, а другому — враг…

Я вспомнил угрюмые волны, летящие мимо и прочь!

Я вспомнил угрюмые молы, я вспомнил угрюмую ночь.

Я вспомнил угрюмую птицу, взлетевшую жертву стеречь,

Я вспомнил угрюмые лица, я вспомнил угрюмую речь.

Я вспомнил угрюмые думы, забытые мною уже…

И стало угрюмо, угрюмо и как-то спокойно душе.

Не могу я видеть без грусти ежедневных собачьих драк, —

В этом маленьком захолустье поразительно много собак!

Есть мордастые всякой масти!

Есть поджарые — всех тонов!

Только тронь — разорвут на части иль оставят вмиг без штанов.

Күнделікті ит төбелестерін қайғысыз көре алмаймын, -

Бұл кішкентай далада таңғаларлық ит саны бар!

Әр түсті тұмсық бар!

Қуырылған бар - барлық тондар!

Тек оны түртіңіз - олар оны жыртып тастайды немесе оны бір сәтте шалбарсыз қалдырады.

Мен бұл туралы күлу үшін айтып отырған жоқпын, мен бірде былай деп ойладым:

Иә!

Ит бір адамға дос, біреуге жау...

Есіме мұңды толқындар ұшып өтіп, алыстап кетті!

Мұңды меңдер есіме түсті, Қараңғы түн есіме түсті.

Мен жәбірленушіні қорғау үшін ұшып кеткен мұңлы құс есіме түсті,

Мұңды жүздер есіме түсті, Мұңды сөз есіме түсті.

Ұмытып кеткен мұңды ойлар есіме түсті...

Әрі мұңайып, мұңайып, әйтеуір жанға тыныштық орнады.

Күнделікті ит төбелестерін қайғысыз көре алмаймын, -

Бұл кішкентай далада таңғаларлық ит саны бар!

Әр түсті тұмсық бар!

Қуырылған бар - барлық тондар!

Тек оны түртіңіз - олар оны жыртып тастайды немесе оны бір сәтте шалбарсыз қалдырады.