Regenballade - Achim Reichel

Ich kam von meinem Wege ab, weil es so nebeldunstig war.

Der Wald war feuchtkalt wie ein Grab und Finger griffen in mein Haar.

Ein Vogel rief so hoch und hohl, wie wenn ein Kind im Schlummer klagt

und mir war kalt, ich wußte wohl, was man von diesem Walde sagt!

Dann setzt' ich wieder Bein vor Bein und komme so gemach vom Fleck

und quutsch' im letzen Abendschein schwer vorwärts durch Morast und Dreck.

Es nebelte, es nieselte, es roch nach Schlamm, verfault und naß,

es raschelte und rieselte und kroch und sprang im hohen Gras.

Auf einmal, eh ich’s mich versehn, bin ich am Strom, im Wasser schier.

Am Rand bleib ich erschrocken stehn, fast netzt die Flut die Sohle mir.

Das Röhricht zieht sich bis zum Tann und wiegt und wogt soweit man blickt

und flüstert böse ab und an, wenn es im feuchten Windhauch nickt.

Das saß ein Kerl!

Weiß Gott, mein Herz stand still, als ich ihn sitzen sah!

Ich sah ihn nur von hinterwärts, und er saß klein und ruhig da.

Saß in der Abenddämmerung, die Angelrute ausgestreckt,

als ob ein toter Weidenstrunk den dürren Ast gespenstisch reckt.

«He, Alter!"ruf ich, «beißt es gut?"Und sieh, der Baumstamm dreht sich um und wackelt mit dem runden Hut und grinst mit spitzen Zähnen stumm.

Und spricht, doch nicht nach Landesart, wie Entenschnattern, schnell und breit,

kommt’s aus dem algengrünen Bart: «Wenn's regnet, hab' ich gute Zeit»!

«So scheint es», sag ich und ich schau in seinen Bottich neben ihn.

Da wimmelts blank und silbergrau und müht sich mit zerfetzem Kiem´,

Aale, die Flossen zart wie Flaum, glotzäugig Karpfen.

Mittendrin,

ich traue meinen Augen kaum, wälzt eine Natter sich darin!

«Ein selt’nes Fischlein, Alter, traun!"Da springt er froschbehend empor.

«Die Knorpel sind so gut zu kaun"schnattert listig er hervor.

«Gewiß seid ihr zur Nacht mein Gast!

Wo wollt ihr heute auch noch hin?

Nur zu, den Bottich angefaßt!

Genug ist für uns beide drin!»

Und richtig watschelt er voraus, patsch, patsch am Uferrand entlang.

Und wie im Traume heb ich auf und schleppe hinterdrein den Fang.

Und krieche durch den Weidenhag, der eng den Rasenhang umschmiegt,

wo, tief verborgen selbst am Tag, die schilfgebaute Hütte liegt.

Da drinnen ist nicht Stuhl, nicht Tisch, der Alte sitzt am Boden platt,

es riecht nach Aas und totem Fisch, mir wird vom bloßem Atmen satt.

Er aber greift frisch in den Topf und frißt die Fische kalt und roh,

packt sie beim Schwanz, beißt ab den Kopf und knirscht und schmatzt im Dunkeln

froh.

«Ihr eßt ja nicht!

Das ist nicht recht!"Die Schwimmhand klatscht mich fett aufs

Knie.

«Ihr seid vom trockenen Geschlecht, ich weiß, die Kerle essen nie!

Ihr seid bekümmert?

Sprecht doch aus, womit ich Euch erfreuen kann!»

«Ja», klappre ich: «Ich will nach Haus, aus dem verfluchten Schnatermann.»

Da hebt der Kerl ein Lachen an, es klang nicht gut, mir wurde kalt.

«Was wißt denn Ihr vom Schnatermann?""Ja», sag ich stur,"so heißt der Wald.»

«So heißt der Wald?"Nun geht es los, er grinst mich grün und phosphorn an:

«Du dürrer Narr, was weißt du bloß vom Schnater-Schnater-Schnatermann?!»

Und schnater-schnater, klitsch und klatsch, der Regen peitscht mir ins Gesicht.

Quatsch´ durch den Sumpf, hoch spritzt der Matsch, ein Stiefel fehlt — ich acht

es nicht.

Und schnater-schnater um mich her, und Enten-, Unken-, Froschgetöhn.

Möwengelächter irr und leer und tief ein hohles Windgestöhn…

Des andern Tags saß ich allein, nicht weit vom prasslenden Kamin

und ließ mein schwer gekränkt´ Gebein wohlig von heißem Grog durchziehn.

Wie golden war der Trank, wie klar, wie edel war sein starker Duft!

Ich blickte nach dem Wald — es war noch sehr viel Regen in der Luft…

Ina Seidel (1885−1974)

Қатты тұман болғандықтан жолымды жоғалттым.

Орман қабірдей дымқыл, саусақтарым шашыма оралған.

Ұйқыда бала жылағандай биік, қуыс құс жылады

мен суық болдым, мен олардың бұл орман туралы не айтатынын жақсы білдім!

Сосын аяғымды қайтадан аяғымның алдына қойып, орнынан оңай шығамын

және соңғы кеште жарық балшық пен кірдің арасынан қатты алға шықты.

Тұман болды, жаңбыр жауды, балшық иісі, шірік және дымқыл,

сыбдырлап, сылдырлап, жорғалап, биік шөпке секірді.

Кенет, мен білмей тұрып, мен бұлаққа, суға түстім.

Мен шошып, шетке тоқтадым, толқын табанымды сулап кете жаздады.

Қамыс шыршаларға дейін созылып, сіз көргендей тербеледі және теңселеді

және дымқыл самалда басын изеді де анда-санда ашулы сыбырлайды.

Бұл жігіт отырды!

Құдай біледі, оның отырғанын көргенде жүрегім соғуын тоқтатты!

Мен оны тек арт жағынан көрдім, ол кішкентай және тыныш отырды.

Ымыртқа отырды, қармақ созылды,

қураған талдың сабағы қураған бұтақты елес етіп созғандай.

«Әй, жігітім!» деп шақырамын, «жақсы тістей ме?» Қараңдаршы, ағаштың діңі бұрылып, дөңгелек қалпағын бұлғап, өткір тістерімен үнсіз жымиып тұр.

Және сөйлейді, бірақ елдің әдетінде емес, үйректер қыңқылдағандай, тез және кең,

бұл балдыр-жасыл сақалдан шығады: «Жаңбыр жауса, мен жақсы көремін»!

«Олай болса керек, - деймін мен оның жанындағы құмырасына қарадым.

Ол жарқыраған және күміс сұр түсті және жыртылған желбезектермен күреседі,

Жыланбалықтар, қанаттары мамықтай жұмсақ, көзілдірік көзді тұқы.

Ортасында,

Ішінде жылан домалап кеткенде, өз көзіме өзім сенбеймін!

«Сирек кездесетін кішкентай балық, ақсақал, батыл!» Сосын бақадай секіреді.

«Шеміршек оңай шайналады» деп қулықпен сөйледі.

«Әрине, сен менің бүгінгі кешке қонағымсың!

Бүгін тағы қайда барғыңыз келеді?

Алға, құмыраны түртіңіз!

Екеумізге де жетеді!»

Ол шынымен де алға қарай жылжиды, жаға бойымен ұрады.

Түсімде болғандай, мен оны алып, содан кейін аулаймын.

Ал шым баурайды мықтап құшақтайтын тал тоғайын аралап өтіңіз,

онда күндіз де тереңде жасырылған, қамыстан жасалған саятшылық жатыр.

Онда орындық та, үстел де жоқ, қарт еденде тегіс отыр,

өлексе мен өлі балықтың иісі аңқып тұр, тынысым толды.

Бірақ ол кәстрөлге жаңадан кіріп, балықты салқын және шикі түрде жейді,

құйрығынан ұстап, басын тістеп, қараңғыда қыжылдап, ұрады

қуанышты.

«Сен тамақ ішпейсің!

Бұл дұрыс емес!» Жүзіп келе жатқан қол мені еденге ұрды

Тізе.

«Сен құрғақ жыныстың өкілісің, мен білемін, адамдар ешқашан тамақ ішпейді!

қиналдың ба?

Сізге ұнау үшін не істей алатынымды айтыңыз!»

- Иә, - деп дірілдеймін мен: - Мен қарғыс атқыр Шнатерманнан үйге қайтқым келеді.

Сосын жігіт күле бастайды, жақсы естілмеді, тоңып қалдым.

«Шнатерман туралы не білесің?» «Иә, – дедім мен қыңырлықпен, – бұл орманның аты.

«Ол орманның аты?» Енді ол басталады, ол маған жасыл және фосфорлы күлді:

— Арық ақымақ, сен Шнатер-Шнатер-Шнатерман туралы не білесің?!

Әңгіме-шатыр, қағып-қағып, жаңбыр бетіме кірпік қағады.

Батпақ арқылы ақымақтық, балшық жоғары шашырайды, етік жоқ - мен сегізмін

ол емес.

Әңгімелесу - менің айналамдағы әңгімелер, үйректер, бақалар, бақалар.

Шағала күлкісі ессіз және бос және желдің терең ыңылдауы ...

Келесі күні сықырлаған каминнің қасында жалғыз отырдым

және менің қатты жарақаттанған сүйектерім ыстық грогпен тұншықсын.

Дәрі қандай алтын еді, оның иісі қандай мөлдір, қандай асыл еді!

Мен орманға қарадым - ауада әлі көп жаңбыр болды ...

Ина Зайдель (1885-1974)