Давайте прощаться, друзья - Юрий Визбор

Давайте прощаться, друзья…

Немного устала гитара,

Ее благородная тара

Полна нашей болью до дна.

За все расплатившись сполна,

Расходимся мы понемногу,

И дальняя наша дорога

Уже за спиною видна, уже за спиною видна.

Давайте прощаться, друзья…

Кто знает — представится ль случай,

Чтоб без суеты неминучей

В глаза поглядеть не скользя?

Такая уж даль позвала,

Где истина неугасима,

А фальш уже невыносима,

Такая уж песня пришла…

Давайте прощаться, друзья,

Чтоб к этому не возвращаться,

Зовут нас к себе домочадцы,

Чтоб вновь собралась вся семья,

Но, даже дожив до седин,

Мы гоним с усмешкою осень:

«Мадам, мне всего сорок восемь,

А вам — уже двадцать один…»

Давайте прощаться, друзья…

29−30 мая 1980

Қоштасайық достар...

Кішкене шаршаған гитара

Оның асыл контейнері

Түбіне дейін азапқа толы.

Барлығын толық төлеп,

Бірте-бірте кетеміз,

Ал біздің ұзақ жол

Артқы жағы көрінеді, артқы жағы көрінеді.

Қоштасайық достар...

Кім біледі – мүмкіндік бола ма,

Сондықтан әбігер болмай, сөзсіз

Көзіңізге тайғанақсыз қарайсыз ба?

Мұндай қашықтық деп аталады

Ақиқат өшпейтін жерде

Ал өтірікке шыдау мүмкін емес,

Сондай ән келді...

Қоштасайық достар

Бұған қайта оралмас үшін,

Үй шаруашылықтары бізге телефон соғады,

Бүкіл отбасы қайтадан жиналуы үшін,

Бірақ, тіпті ағарған шашқа дейін өмір сүрген болса да,

Біз күзді күлімсіреп айдаймыз:

«Ханым, мен небәрі қырық сегіздемін,

Ал сен жиырма бірдесің...»

Қоштасайық достар...

1980 жылдың 29-30 мамыры