Мария… - Александр Градский

Мария!

Мария!

Мария!

Пусти, Мария!

Я не могу на улицах!

Не хочешь!

Ждешь,

Как щеки провалятся ямкою,

Попробованный всеми,

пресный,

Я приду

И беззубо прошамкаю,

Что сегодня я

«Удивительно честный».

Мария,

Видишь — я уже начал сутулится.

Дождь обрыдал тротуары,

Лужами сжатый жулик,

Мокрый, лижет улиц забитый булыжником труп,

А на седых ресницах —

Да!

-

На ресницах морозных сосулек

Слезы из глаз —

Да!

-

Из опущенных глаз водосточных труб.

Всех пешеходов морда дождя обсосала,

А в экипажах лощился за жирным атлетом атлет:

Лопались люди,

Проевшись насквозь,

И сочилось сквозь трещины сало,

Мутной рекой с экипажей стекало

Вместе с иссосаной булкой

Жевотина старых котлет.

О, Мария!

Мария!

О Мария!

Мария!

Имя твое я боюсь забыть,

Как поэт боится забыть

Какое-то

В муках ночей рожденное слово,

Величием равное богу.

Мария!

Тело твое

Я буду беречь и любить,

Как содат,

Обрубленный войною,

Ненужный,

Ничей,

Бережет свою единственную ногу.

Мария —

Не хочешь!

Не хочешь!

Ха!

Значит — опять

Темно и понуро

Сердце возьму,

Слезами окапав,

Нести,

Как собака,

Которая в конуру

Несет

Перееханную поездом лапу.

Кровью сердца дорогу радую,

Липнет цветами у пыли кителя.

Тысячу раз опляшет Иродиадою

Солнце Землю —

Голову Крестителя.

Мария!

Мария!

Мария!

Мария… Тата… Вероника… Лиля…

Мария!

Мария!

Мария!

Жібер, Мария!

Мен көшеде бола алмаймын!

Қаламайсың!

Күтуде

Беттері шұңқырға қалай түседі,

Барлығы тырысты

балғын,

Мен келемін

Ал мен тіссіз күбірлей беремін

Мен бүгін қандаймын

«Таңғажайып шыншыл».

Мария,

Көрдіңіз бе, мен әлдеқашан шалқалай бастадым.

Жаңбыр тротуарларды шайып кетті

Шалшықтар сығылған қисық,

Ылғалды, тас мәйітпен бітеліп қалған көшелерді жалап,

Ал сұр кірпіктерде -

Иә!

-

Аязды мұздардың кірпіктеріне

Көзден жас -

Иә!

-

Су төгетін құбырлардың төмен түскен көздерінен.

Жаяу жүргіншілердің бәрі жаңбыр сорды,

Ал экипаждарда бір спортшы семіз спортшының соңынан ерді:

Адамдар жарылып кетті

Тамақтану,

Жарықтардан май ағып кетті,

Экипаждан лайлы өзен ағып жатты

Сорылған тоқашпен бірге

Жевотина ескі котлеттер.

О, Мария!

Мария!

О, Мария!

Мария!

Есіміңді ұмытудан қорқамын,

Ұмытудан қорқатын ақын сияқты

Кейбір

Түндердің азабында сөз туады,

Ұлылық Құдайға тең.

Мария!

Сенің денең

Мен жақсы көремін және бағалаймын

Солдат сияқты

Соғыспен кесілген

Қажетсіз,

Ешкім

Жалғыз аяғын қорғайды.

Мария -

Қаламайсың!

Қаламайсың!

Ха!

Сонымен - қайтадан

Қараңғы және күңгірт

Мен жүрегімді аламын

Көз жасымен тамшылап,

Тасу,

Ит сияқты,

Бұл питомникте

Аюлар

Пойыз басып қалған табан.

Жүрегімнің қанымен жолды қуанттым,

Гүлдері бар туниканың шаңына жабысады.

Ол Иродиямен мың рет билейді

Күн Жер -

Баптисттің басшысы.

Мария!

Мария!

Мария!

Мария… Тата… Вероника… Лиля…