Благодарю тебя, отчизна! - Александр Градский

Благодарю тебя, отчизна,

За злую даль благодарю!

Тобою полн, тобой не признан,

Я сам с собою говорю.

И в разговоре каждой ночи

Сама душа не разберет,

Мое ль безумие бормочет,

Твоя ли музыка растет…

Прощай же, книга!

Для видений

Отсрочки смертной тоже нет.

С колен поднимется Евгений,

Но удаляется поэт.

И все же слух не может сразу

Расстаться с музыкой, рассказу

Дать замереть… Судьба сама

Еще звенит, и для ума

Внимательного нет границы

Там, где поставил точку я:

Продленный призрак бытия

Синеет за чертой страницы,

Как завтрашние облака,

И не кончается строка.

Рахмет анашым

Жаман қашықтық үшін рахмет!

Толық саған, танымаған,

Мен өзіммен сөйлесіп жатырмын.

Әр түннің әңгімесінде

Жанның өзі түсінбейді

Менің ессіздігім күбірледі ме

Музыкаңыз өсіп жатыр ма...

Қош бол, кітап!

Көріністер үшін

Сондай-ақ өлімнен тыным жоқ.

Евгений тізеден тұрады,

Бірақ ақын кетіп қалады.

Бірақ есту бірден мүмкін емес

Музыкамен бөлім, әңгіме

Тоңып қалсын... Тағдырдың өзі

Ол әлі де шырылдауда, және ақыл үшін

Мұқият болыңыз, шекара жоқ

Мен нүктені қайда қойдым:

Кеңейтілген болмыстың елесі

Беттің сыртында көкке айналады,

Ертеңгі бұлттар сияқты

Және сызық бітпейді.