Расстрел - Александр Градский

Бывают ночи: только лягу,

в Россию поплывет кровать;

и вот ведут меня к оврагу,

ведут к оврагу убивать.

Проснусь, и в темноте, со стула,

где спички и часы лежат,

в глаза, как пристальное дуло,

глядит горящий циферблат.

Закрыв руками грудь и шею, —

вот-вот сейчас пальнет в меня!-

я взгляда отвести не смею

от круга тусклого огня.

Оцепенелого сознанья

коснется тиканье часов,

благополучного изгнанья

я снова чувствую покров.

Но, сердце, как бы ты хотело,

чтоб это вправду было так:

Россия, звезды, ночь расстрела

и весь в черемухе овраг!

Түндер бар: мен жай ғана жатырмын,

төсек Ресейге қарай жүзеді;

енді олар мені сайға апарады,

өлтіру үшін сайға апарады.

Мен оянамын, ал қараңғыда орындықтан,

сіріңкелер мен сағаттар жатқан жерде,

көзде, ниет тұмсығы сияқты,

жанып тұрған тергішке ұқсайды.

Кеуде мен мойыныңызды қолыңызбен жауып,

Маған оқ жаудырмақшы!

Мен басқа жаққа қарауға батылым бармаймын

күңгірт от шеңберінен.

ессіз сана

Сағаттың тықылдағанына тиіп,

қауіпсіз жер аудару

Мен қақпақты қайтадан сезіндім.

Бірақ, жүрек, сен қалайсың,

шынымен осындай болу үшін:

Ресей, жұлдыздар, өлім жазасына кесілген түн

және құс шиедегі бүкіл сай!