Беранже I - Александр Градский

Девятнадцатый век, девятнадцатый век,

Что твои имена нам, зачем в этот час

Я пою о тебе, девятнадцатый век,

У поэтов твоих необычно учась,

Я пою их стихи, девятнадцатый век,

О героях твоих, и о буднях твоих,

Непривычен мотив, непричесан распев,

И невышколен этот неопытный стих,

И не выверен стиль, но проверена боль,

За твоих сыновей, девятнадцатый век,

За твоих гуманистов, горжусь я тобой,

И нет темы новее, чем сам человек!

В память честь отстоявших в неравном бою,

За свободу и равенство живших и павших,

Я утопию вам предлагаю свою,

В память прошлых утопий, реальностью ставших.

ХІХ ғасыр, ХІХ ғасыр

Сенің аттарың бізге кім, неге осы сағатта

Мен сен туралы ән айтамын, он тоғызыншы ғасыр

Ақындарыңнан үйренер жат,

Өлеңдерін айтамын, ХІХ ғасыр

Сіздің кейіпкерлеріңіз туралы және сіздің күнделікті өміріңіз туралы,

Ерекше мотив, таралмаған ән,

Ал бұл тәжірибесіз өлең оқылмаған,

Стиль тексерілмеген, бірақ ауырсыну тексерілген,

Сіздің ұлдарыңыз үшін, он тоғызыншы ғасыр,

Гуманистеріңіз үшін мен сізді мақтан тұтамын

Ал адамның өзінен жаңа тақырып жоқ!

Теңсіз шайқаста қорғанғандарды еске алып,

Тірілер мен өлгендердің бостандығы мен теңдігі үшін,

Мен сізге өз утопиямды ұсынамын,

Шындыққа айналған өткен утопияларды еске алу.