К России - Александр Градский

Отвяжись, я тебя умоляю!

Вечер страшен, гул жизни затих,

Я беспомощен.

Я умираю от слепых наплываний твоих.

Тот, кто вольно Отчизну покинул, волен выть на вершинах о ней,

Но теперь я спустился в долину, и теперь приближаться не смей.

Навсегда я готов затаиться и без имени жить.

Я готов,

Чтоб с тобой и во снах не сходиться, отказаться от всяческих снов;

Обескровить себя, искалечить, не касаться любимейших книг,

Променять на любое наречье все, что есть у меня, мой язык.

Но зато, о Россия, сквозь слезы, сквозь траву двух несмежных могил,

Сквозь дрожащие пятна березы, сквозь все то, чем я смолоду жил,

Дорогими слепыми глазами не смотри на меня, пожалей,

Не ищи в этой угольной яме, не нащупывай жизни моей!

Ибо годы прошли и столетья, И за горе, за муку, за стыд,

Поздно, поздно!

— Никто не ответит, и душа никому не простит.

Түсіңіз, өтінемін!

Кеш сұмдық, өмірдің шуы басылды,

Мен шарасызмын.

Мен сенің соқыр ағындарыңнан өлемін.

Отаннан емін-еркін кеткен адам ол туралы шыңда айқайлайды,

Бірақ қазір мен алқапқа түстім, енді жақындауға батылым бармайды.

Мәңгілік төмен жатып, есімсіз өмір сүруге дайынмын.

Мен дайынмын,

Сізбен тіпті түсте араласпау үшін, барлық армандардан бас тарту үшін;

Өзің қан, мүгедек, сүйікті кітаптарыңа қол тигізбе,

Кез келген диалектіге айырбастап, менде бар нәрсені, менің тілімді.

Бірақ содан кейін, уа, Ресей, көз жасы арқылы, екі іргелес емес қабірдің шөптері арқылы,

Қайыңның дірілдеген дақтары арқылы, жас кезімнен өмір сүргенімнің бәрі арқылы,

Қымбатты соқыр көзбен, маған қарама, аяшы

Мына көмір шұңқырынан іздеме, менің өмірімді сезбе!

Жылдар, ғасырлар өтті, Қайғыға, азапқа, ұятқа,

Кеш, кеш!

– Ешкім жауап бермейді, жан ешкімді кешірмейді.