Быть - Александр Градский

С поникшим лбом, со знаменем повисшим,

Влачу тебя, когда я одинок,

По черным комнатам, по улицам промозглым,

И милости не клянчу.

Я не хочу, я их не отпущу,

Твои простые и загадочные руки,

Проникшиеся в зеркале ленивых рук моих.

Все прочее на свете безупречно,

Все прочее на свете бесполезно,

Как жизнь, как жизнь!

В твоей тени колодец вырыт,

В немую воду твоих грудей

Как камень кануть, как камень кануть!

Маңдайы салбырап, Ту ілулі,

Мен сені жалғыздықта сүйретемін

Қара бөлмелер арқылы, қараңғы көшелер арқылы,

Ал мен кешірім сұрамаймын.

Мен қаламаймын, мен оларды жібермеймін,

Сіздің қарапайым және жұмбақ қолдарыңыз,

Жалқау қолымның айнасына еніп.

Дүниеде бәрі мінсіз,

Дүниедегі басқаның бәрі пайдасыз

Өмір сияқты, өмір сияқты!

Көлеңеңнен құдық қазылған,

Кеуделеріңнің үнсіз суына

Тас батқандай, батқан тастай!