Экспедиция - Александр Градский

Наша экспедиция создана недавно,

И недаром создана — платим все года.

И куда мы держим путь, это ведь не главное,

Главное — держать его, а не знать куда.

Топями, болотами много мы протопали,

Кровию ли, потом ли полита трава.

Мы роптали шепотом: «Пропади ты пропадом!»

Но агитпропу хлопали, стиснув удила.

Путь наш, сколь ты не ищи, не найти на карте и Нас ничто не сможет сбить с этого пути.

И начальник объяснил нашей светлой партии:

«Главное — искать пути, а вовсе не найти!»

Кабы знали-ведали, что случится далее,

Маху бы не дали бы, выбрав тот маршрут.

Мы еще не в Венгрии, даже не в Италии

(Телогрейки в талии потому что жмут).

Что работа — чушь да бред, все отчеты-данные,

Взяться честно за нее каждый призывал.

Взялись было — а рук-то нет, чай, не чемоданы.

И куда ее нести?

И когда привал?

И когда забрезжит свет?

Станем жить без денег ли?

Очереди кончатся?

(А за чем стоять?!)

Сгинут ложь, донос, навет, подлецы, бездельники?

Очень, братцы, хочется это увидать!

Но сотни миль вокруг пока только наша публика.

Может мы одни идем в направленьи том?

Слышны крики дурака, слышны речи умника:

«Вот, говорит, еще один подъем!" — но снова бурелом.

Никому не жалко нас и нам себя не жалко,

Мы ведь — фактор, матерьял, а не человек.

Как ворона — алконост, сирин — точно галка,

Потерял не потерял — не воротишь ввек.

Были мы правей богов, виноватей чайников,

Но ждать доброго царя более нельзя.

Сотворят себе врагов, сотворят начальников…

Это, честно говоря, глупая стезя.

Наша экспедиция прет не за туманам.

Жалобы, петиции, кто их разберет!

И про экс-потенциал с будущим обманом

Врет нам экс-провинциал… ну, а кто не врет?

Вру и я, ребята, вам, в сущности не ведая

Как нам быть, чего нам ждать, кто всему виной,

И когда у нас привал, и когда победа, и Кого нам побеждать… и какой ценой.

Біздің экспедиция жақында құрылды,

Және ол бекер жаратылған жоқ - біз жыл бойы төлейміз.

Біздің қайда бара жатқанымыз маңызды емес,

Ең бастысы, қайда екенін білмей, сақтап қалу.

Батпақтар, батпақтар, біз көп таптадық,

Қан болды ма, термен бе, шөп суарылды.

Біз сыбырлап: «Тұңғиық қарғыс атсын!» деп күңкілдедік.

Бірақ олар агитпропты құшақтап, қол соқты.

Біздің жолымызды қалай іздесең де картадан таба алмайсың және бізді бұл жолдан еш нәрсе адастыра алмайды.

Ал бастық біздің жарқын кешімізге былай деп түсіндірді:

«Ең бастысы - жолдарды іздеу, бірақ оларды мүлде таппау!»

Егер олар білсе, олар әрі қарай не болатынын білсе,

Егер олар осы жолды таңдаса, оларды жіберіп алмас еді.

Біз әлі Венгрияда емеспіз, тіпті Италияда емеспіз

(Тым тар болғандықтан, белдегі төселген күртешелер).

Бұл жұмыс бос және нонсенс, барлық есептер деректер,

Барлығын адал қабылдауға шақырды.

Олар алды - бірақ қолдар, шай, чемодандар жоқ.

Ал оны қайда апару керек?

Ал үзіліс қашан?

Ал нұрлы таң қашан атады?

Ақшасыз өмір сүреміз бе?

Жолдар аяқталды ма?

(Ал не үшін тұру керек?!)

Өтірік, жала жабу, жала жабу, арамза, жалақорлар құрып кете ме?

Өте, бауырлар, көргім келеді!

Бірақ әлі күнге дейін жүздеген миль тек біздің жұртшылық.

Мүмкін біз ғана сол бағытта келе жатқан шығармыз?

Ақылсыздың айқайы естіледі, ақылдының сөзі естіледі:

«Міне, оның айтуынша, тағы бір көтерілу!» - бірақ тағы да желге қарсы.

Бізді ешкім аямайды, өзімізді де аямаймыз,

Өйткені, біз адам емес, фактор, материалмыз.

Қарғадай - Алконост, Сирин - джекке сияқты,

Жоғалған жоқ - мәңгілік оралмайсың.

Біз құдайдан да дұрыс болдық, шәйнектен де кінәлі болдық,

Бірақ енді жақсы патшаны күту мүмкін емес.

Олар өздеріне жау жасайды, көшбасшылар жасайды ...

Бұл, шынын айтқанда, ақымақ жол.

Біздің экспедиция тұманнан асып бара жатқан жоқ.

Арыздар, өтініштер, оларды кім реттейді!

Ал болашақ алдаумен экс-потенциал туралы

Бұрынғы губерния бізге өтірік айтып жатыр... жарайды, кім айтпайды?

Мен де сендерге өтірік айтып жатырмын, білмеймін

Біз қалай болуымыз керек, не күтуіміз керек, кім кінәлі,

Біз тоқтаған кезде және қашан жеңіске жетеміз және кімді жеңуіміз керек ... және қандай бағамен.