Распахнутые ветра - Юрий Визбор

А распахнутые ветра

Снова в наши края стучатся —

К синеглазым своим горам

Не пора ли нам возвращаться?

Ну, а что нас ждет впереди?

Вон висят над чашей долины

Непролившиеся дожди,

Притаившиеся лавины.

Снова ломится в небо день,

Колет надвое боль разлуки,

И беда, неизвестно где,

Потирает спросонья руки.

Ты судьбу свою не суди —

Много раз на дорогу хлынут

Непролившиеся дожди,

Притаившиеся лавины.

Звезды падают нам к ногам,

Покидаем мы наши горы,

Унося на щеках нагар

Неразбившихся метеоров.

Так живем и несем в груди

По московским мытарствам длинным

Непролившиеся дожди,

Притаившиеся лавины.

Және ашық желдер

Олар тағы да біздің шеттерімізді қағып жатыр -

Көк көзді тауларыңа

Біздің қайтатын кезіміз емес пе?

Ал, бізді алда не күтіп тұр?

Вон алқаптың тостағанына ілінді

Тоймаған жаңбыр,

Жасырын көшкіндер.

Күн қайтадан аспанға шығады,

Бөлу азабы екіге тесіп,

Қиындық, қайда екенін ешкім білмейді,

Қолдарын оятады.

Сіз өз тағдырыңызды соттамайсыз -

Талай рет олар жолға төгіледі

Тоймаған жаңбыр,

Жасырын көшкіндер.

Жұлдыздар аяғымызға түседі,

Біз тауларымызды тастаймыз

Бетіне күйе алып жүру

Сынбаған метеорлар.

Сондықтан біз өмір сүріп, кеудеде көтеріп жүрміз

Мәскеудің ұзақ сынақтары арқылы

Тоймаған жаңбыр,

Жасырын көшкіндер.