Поминки - Юрий Визбор

— Ну вот и поминки за нашим столом.

-Ты знаешь, приятель, давай о другом.

-Давай, если хочешь.

Красивый закат.

-Закат то, что надо, красивый закат.

-А как на работе?

-Нормально пока,

-А правда, как горы стоят облака?

-Действительно, горы, как сказочный сон…

-А сколько он падал?

-Там метров шестьсот…

-А что ты глядишь там?

-Картинки гляжу.

-А что ты там шепчешь?

-Я песню твержу…

-Ту самую песню?

-Какую ж еще…

Ту самую песню, про слезы со щек.

-Так как же нам жить?

Проклинать ли Кавказ?

И верить ли в счастье?

— Ты знаешь — я пас,

Лишь сердце прижало кинжалом к скале…

-Так выпьем, пожалуй,

-Пожалуй, налей…

-Ал, міне, біздің дастархан басындағы естеліктер.

– Білесің бе, жолдасым, басқа нәрсе туралы сөйлесейік.

– Қаласаңыз, келіңіз.

Әдемі күн батуы.

-Күннің батуы керек, әдемі күн батуы.

-Жұмыста ше?

- Әзірше жақсы

-Таулардың бұлтқа төтеп беретіні рас па?

-Расында, таулар таңғажайып түс сияқты...

-Ол қанша құлады?

- Алты жүз метр...

-Онда не қарап тұрсың?

-Мен суреттерге қараймын.

-Онда не сыбырлап тұрсың?

-Мен ән айтып жатырмын...

- Сол ән?

-Тағы не...

Көз жасы туралы дәл сол ән.

-Ендеше біз қалай өмір сүреміз?

Кавказды қарғау ма?

Ал сіз бақытқа сенесіз бе?

- Білесің бе - мен өтемін,

Тек жүрек тасқа қанжармен басылды...

-Шамасы, ішіп алайық.

-Мүмкін құйып...