Шхельда - Юрий Визбор

Кончилось лето жаркое, Шхельда белым-бела.

Осень, дождями шаркая, в гости ко мне пришла.

Снова туманы, вижу я, свесились с гор крутых,

Осень — девчонка рыжая, ясная, словно ты.

Что ты так смотришь пристально, толком я не пойму,

Мне, словно зимней пристани, маяться одному,

Тихие зори праздновать, молча грустить во тьме…

Наши дороги разные, и перекрестков нет.

Ты ведь большая умница, вытри с лица слезу.

Горы снегами пудрятся, вот и сидим внизу.

Снова дожди тоскливые, а наверху метет…

Песни, как версты, длинные, парень один поет.

Ыстық жаз бітті, Шхельда ақ пен аппақ.

Жаңбырмен араласқан күз маған қонаққа келді.

Тағы да тұман, көремін, тік таулардан,

Күз қызыл қыз, мөлдір, сен сияқты.

Неге сонша мұқият қарап тұрсың, мен шынымен түсінбеймін,

Мен, қысқы пирс сияқты, жалғыз еңбек етемін,

Тойлау үшін тыныш таң, қараңғыда үнсіз жоқтау ...

Жолдарымыз бөлек, қиылыстар да жоқ.

Үлкен ақылды қызсың, көз жасыңды сүрт.

Тауларды қар ұнтақтап жатыр, сондықтан біз төменде отырамыз.

Тағы да жаңбыр жауады, ал жоғарыда сыпырылып жатыр ...

Әндер, миль сияқты, ұзақ, Жігіт жалғыз айтады.