Амонадзяку - The Dartz

Вот кто-то живет на склоне горы,

И каждое утро идет к роднику,

Оставляя следы маленьких ног на снегу.

А горные ели чернеют в окне,

И чай на столе стынет во сне

В ожидании тайного знака.

Но горное эхо молчит,

Амонадзяку.

Три тысячи лет один в тишине,

И тропка петляет среди валунов,

Листья на дне — игрушка осенних ветров.

Три тысячи лет, какая здесь тишь !

Листвою шуршит, пробирается мышь,

В селении на берегу не смолкает собака

И горное эхо шепнет:

«Амонадзяку».

Он ходит один, такова его суть,

И вряд ли он будет доволен —

Здесь ходит не всякий.

В ведерке твоем осенняя студь,

В своем отражении видишь ты Амонадзяку.

И горное эхо замрет

Амонадзяку.

Міне, тау баурайында тұратын біреу,

Әр таң бұлаққа барады,

Қарда кішкентай із қалдыру.

Терезеде тау шыршалары қарайды,

Ал дастархандағы шай түсінде салқындап қалады

Құпия белгіні күту.

Бірақ тау жаңғырығы үнсіз,

Амонаджаку.

Үш мың жыл үнсіздікте жалғыз,

Ал соқпақ тастардың арасынан соғады,

Төменгі жағындағы жапырақтар - күзгі желдердің ойыншығы.

Үш мың жыл, мұнда қандай тыныштық!

Жапырақтар сыбырлайды, тышқан жол салады,

Жағалаудағы ауылда ит тоқтамайды

Ал тау жаңғырығы сыбырлайды:

«Амонаджаку».

Ол жалғыз жүреді, оның мәні осындай,

Оның риза болуы екіталай -

Мұнда бәрі жүрмейді.

Сенің шелегіңде күзгі студия бар,

Сіздің ойыңызда сіз Амонадзяканы көресіз.

Ал тау жаңғырығы өледі

Амонаджаку.