Third Day of the Eclipse - Soulfallen

On that eve, the rain fell like knives

As clouds of dark condensed above her

Yet in bliss unaware, they loved without care

Not knowing this night would devour the other

By morn', she was drawn to silence

As ignorance now flamed inside her

A mind lost in these acts of violence

Within walls of cold white that surround her

Falling walls of cold night that now bound her…

So steal a line, recite a verse

From the poet’s play, but none could heal her from her curse

Like a helpless child, she was held at bay

For she wished to leave, but the world stood in her way

To her comfort, then came the rain

Playing a tune against her window

But in death unaware, her mind was not there

But halfway to a world she now craved to go…

In dreams awake, she prayed for release

If only this scarred heart could finally cease

Enough nightmares (for a lifetime) she had now seen…

And no hope is born from this eclipse

For the world will remain as cold as it is

Cold as it’s always been…

And I stole a line, but she could not hear

The voice of her love nor the end drawing near…

«Follow me»

Spake the crow

In tongues of old

And she followed him

And on the dawn of the third day

She left behind this world of grey

And even the rain froze to mourn as she slipped away…

«So fragile is our slumber

Awakened only by death’s cold gleam

For what are we but dreamers

On the sharp end of a broken dream…»

Сол түні жаңбыр пышақтай жауды

Оның үстінде қара бұлттар шоғырланғандай

Сонда да олар бейхабар бақытта, қамқорлықсыз сүйді

Бұл түнді білмеу екіншісін жеп қояды

Таңертең ол үнсіздікке  тартылды

Қазір оның ішінде надандық лаулағандай

Бұл зорлық-зомбылық әрекеттерінен ойдан айырылған адам

Оны қоршап тұрған суық ақ қабырғалардың ішінде

Оны қазір байлаған суық түннің құлаған қабырғалары…

Ендеше бір жол ұр           өлең    оқу                 ұр       ұр            у       у               у       у                                                         ур    оқу  

Ақынның пьесасынан, бірақ оны қарғысынан ешкім емдей алмады

Дәрменсіз бала сияқты, ол қамауда қалды

Өйткені ол кеткісі келді, бірақ әлем оның жолында тұрды

Оны жұбату үшін жаңбыр жауды

Оның терезесіне қарай әуен ойнап жатыр

Бірақ өлімнен бейхабар оның ақыл-ойы болмады

Бірақ ол енді барғысы келетін әлемге жарты жолда…

Түсінде оянып, ол босату үшін дұға етті

Осы жаралы жүрек ақыры тоқтаса

Оның қазір көрген түндері (өмір бойы) жеткілікті болды…

Және бұл тұтылудан  үміт  тумайды

Өйткені әлем бұрынғыдай суық қалады

Бұрынғыдай суық…

Мен желіні ұрладым, бірақ ол естімеді

Оның махаббатының даусы да, ақыры да жақындап қалды...

«Маған жазыл»

Қарға сөйледі

Ежелгі тілдерде

Ал ол оның соңынан ерді

Үшінші күннің таңында

Ол осы сұр әлемді артта қалдырды

Ол сырғып кетіп бара жатқанда, тіпті жаңбыр да аза тұту үшін қатып қалды...

«Біздің ұйқымыз соншалықты нәзік

Тек өлімнің салқын нұры оянған

Неліктен біз армандаушыдан басқамыз

Үзілген арманның ұшында…»