At the Heart of Dying - Soulfallen

I have lost myself within a curse

And must become someone else, someone worse…

I have lost the track of days for a night has fallen upon me

A darkness too thick for all light to penetrate

My eyes have grown to wear the dark yet still I cannot see

No strength left in this shell to rise from my ill-fate

It feels like ages since I’ve last spoken

It feels like aeons since I last slept

But in this silence there is no comfort

Nothing to dry the rivers I have wept

I barely remember what joy felt like

Hardly recall what it was once to live

Drowning ever deeper into the dark despite for ages

This wretched soul has had nothing more to give

And forgive me for holding you too tight

That just to breathe you had push yourself away

And forgive me for far too long stealing your eyes

That without sight you were bound to walk away

For what is given can never be returned

A heart, a life, a shell now broken, incomplete

Like a world far too long allowed to burn

Nothing left to salvage, nothing left to keep

And forgive me for all my dreams

That far too long kept you awake

And forgive me for replacing the Sun with you

Leaving you in the dark, too dense for you to take

Now at the heart of dying, from the depths I dwell

I grant thee heaven, and for myself I reserve only Hell…

Like all flowers too fair for this world

Draw near the beasts to devour and to rend

Then how could a love far too fair for this cold world

Do nothing more but end

And in my heart the memories of those years

I would cherish and I would hold

But without one there is nothing left to do

But to succumb to the bleak and cold…

And forgive me for all my crimes

Unforgive me for all these lines…

Мен қарғыстың ішінде өзімді жоғалттым

Және басқа біреуге айналуы керек, одан да жаман…

Мен түнде күндер жолын жоғалттым

Қараңғылық тым қалың, барлық жарық еніп кете алмайды

Менің көздерім қараңғылықтан                     әлі көре алмаймын

Бұл қабықта менің тағдырымнан шығуға  күш  қалмады

Бұл соңғы рет сөйлегенімнен бері көп жылдар өткен сияқты

Мен соңғы  ұйықтаған                     соңғы                                                                                                                                                                                                       соңғы                                         уйыккан |

Бірақ бұл тыныштықта жақсы жоқ

Мен жылап алған өзендерді құрғататын ештеңе жоқ

Қуаныштың қандай болғаны есімде

Бір кездері өмір сүрудің қандай болғанын есіңе түсіре алмайсың

Ғасырлар бойы қараңғылыққа батып бара жатыр

Бұл бейшара жанның                         |

Сізді тым қатты ұстағаным үшін мені кешіріңіз

Тыныс алу үшін сіз өзіңізді итеріп жібердіңіз

Көзіңізді ұзақ ұрлағаным үшін кешіріңіз

Көзге көрінбестен,                                                                                              

Өйткені берілген ешқашан қайтарылып келмейді

Жүрек, өмір, қабық енді сынған, аяқталмаған

Ұзақ әлем сияқты, күйіп кетуге рұқсат етілген

Құтылуға ештеңе қалмады, ештеңе қалмайды

Менің барлық армандарым үшін мені кешір

Бұл тым ұзақ сізді сергек ұстады

Күнді сенімен ауыстырғаным үшін мені кешір

Сізді қараңғыда қалдырады, сіз қабылдауға  тым тығыз

Қазір өлімнің жүрегінде тұрамын, тереңдікте тұрамын

Мен саған жәннат бердім, мен өзім үшін тозақты ғана қалдырамын...

Барлық гүлдер сияқты бұл әлем үшін өте әділ

Жеу және ыдырату үшін аңдарға жақындаңыз

Сонда бұл суық әлем үшін махаббат қалайша тым әділ болуы мүмкін?

Аяқтаудан басқа ештеңе жасамаңыз

Және менің жүрегімде сол жылдардағы естеліктер

Мен қадірлеймін және ұстар едім

Бірақ біреуі болмаса                           ең                  ү                                                                                                                                                                    •

Бірақ  көңілсіз және суыққа  берілу                       ...

Менің барлық күнәларым үшін кешіріңіз

Осы жолдардың барлығы үшін мені кешіріңіз…