Сен-Женевьев - Сергей Трофимов

Сен-Женевьев, в предместии Парижа.

Где по весне каштаны в розовом цвету.

Седое солнце опускается чуть ниже

Чтоб поклониться православному кресту…

Там, на земле, лежат побатальонно

Кавалергарды, юнкера и казаки,

За веру русскую поднявшие знамёна,

За честь Отечества шагнувшие в штыки.

Припев:

А чуть вдали — Париж, объят весною.

Хмельной апрель пьянит, как лёгкий брют.

На Ривали, в бутИках, мода на льняное.

И в «ОперА» Стравинского дают…

И ветерок в изгибах улиц узких,

Как первый вздох проснувшейся любви,

Летит к садам, где так, совсем по-русски,

Поют, как там, где вешние дороги

Непроходимы, непролазны и глухи.

К заблудшим странникам, взывающим о Боге,

Который этот край оставил за грехи…

И где судьба гонимых правды ради,

Звездой полночной озаряет путь

К Святой Руси, единственной награде,

Когда-нибудь, даст Бог, когда-нибудь…

Сент-Женевьев, Париждің шетінде.

Көктемде каштан қызғылт түсті қай жерде.

Сұр күн сәл төмен түседі

Православие крестіне тағзым ету ...

Онда олар жерде батальондарда жатыр

Кавалерлік гвардияшылар, юнкерлер мен казактар,

Орыс сенімінің туын көтеріп,

Отан намысы үшін жаулыққа аттанды.

Хор:

Ал сәл алыста – көктем құшағына алған Париж.

Есірткіш Сәуір жеңіл балдырғандай мас етеді.

Ривалиде, бутиктерде зығыр мата сәнді.

Стравинскийдің «Операсында» олар береді ...

Тар көшелердің бұрылыстарындағы самал,

Оянған махаббаттың алғашқы тынысындай,

Ол бақшаларға ұшады, онда ол солай, орысша айтқанда,

Олар бұлақ жолдарының қайда екенін ән салады

Өтуге болмайтын, өтпейтін және саңырау.

Құдайға жалбарынған адасушыларға,

Кім бұл жерді күнә үшін тастап кетті...

Ал ақиқат үшін қуғынға ұшырағандардың тағдыры қайда?

Түн ортасы жұлдызы жолды жарықтандырады

Қасиетті Ресейге, жалғыз сыйлық,

Алла қаласа бір күні...