Песня о Ленине - Сергей Трофимов

Я не помню Ленина живьём,

Я его застал уже холодным.

Говорят, был дерзким пацаном,

Поимел державу принародно.

Отнял у богатых кошельки

И подвел под новые понятия:

Дескать, все отныне босяки —

Вот такая, значит, демократия.

Маленький, картавый, без волос,

Без конца по тюрьмам ошивался.

Видно, там несладко довелось,

Говорят, чернильницей питался.

Десять лет торчал на Колыме,

Партизанил в питерских болотах,

А потом метнулся по зиме

За бугром подтягивать босоту.

Женщин он к себе не допускал —

Все боялся, что менты банкуют.

Он, конечно, жутко тосковал,

Съест чернила и сидит, тоскует.

Но однажды в питерских Крестах

Ленин встретил каторжанку Надю,

Тоже вся на шифре, в кандалах —

Вот и поженилися не глядя.

Он Надюхе спуску не давал,

Так сказать, держал всегда на стрёме,

Сам удачно банки обувал,

Надя знала фарт на ипподроме,

В общем, жили воровской семьёй,

Вечерами резались в картишки.

Только вот о жизни половой

Вова беспокоился не слишком.

Как он мог Надюхе рассказать,

Как в далеком магаданском крае

При морозе минус сорок пять

Он по снегу полз от вертухаев,

Как, отняв ладони от лица,

Плакали навзрыд оленеводы…

Нет у революции конца!

Отдала, однако, за свободу.

От судьбы приняв такой удел,

Вова стал чудить и куролесить,

Прокатился дикий беспредел

По российским городам и весям,

Расстреляли тысячи людей,

У живых отняли пропитанье.

Вона как бывает у вождей,

Если он не вождь в интимном плане.

А теперь он вон, в гробу лежит,

Может, помер, может, притворился.

Он ведь, гад, живее всех живых,

Не, ну вона как в гробу-то сохранился.

Может быть, гореть ему в аду,

Но пока для всех, на всякий случай,

Пусть он будет лучше на виду,

Вдруг еще чего-нибудь отчебучит…

Ленин тірі есімде жоқ

Мен оны қазірдің өзінде суық деп таптым.

Оны сыпайы бала болған дейді

Ол ел алдында мемлекетті зорлады.

Байлардың әмияндарын алды

Және оны жаңа ұғымдармен қорытындылады:

Айтыңызшы, бұдан былай бәрі қаңғыбас -

Демократия деген осы.

Кішкентай, шашы жоқ,

Ол түрмелерді шексіз кезіп жүрді.

Шамасы, бұл жерде оңай болған жоқ,

Ол сия жеген дейді.

Колымада он жыл қалды,

Санкт-Петербург батпақтарында Партизанил,

Содан кейін қыста жүгірді

Төбенің артындағы жалаң аяқты тартыңыз.

Ол әйелдерге рұқсат бермеді -

Барлығы полицейлер банкпен айналысады деп қорықты.

Әрине, ол қатты қайғырды,

Сияны жеп, отырады, аңсайды.

Бірақ бір күні Петербург крестінде

Ленин сотталған Надямен кездесті.

Сондай-ақ барлығы шифрмен, бұғауда -

Сөйтіп олар қарап отырмай үйленді.

Ол Надяханың көңілін қалдырмады,

Былайша айтқанда, ол үнемі ізденісте болды,

Мен банктерді өзім сәтті аяқтадым,

Надя ипподромда сәттілікті білді,

Жалпы, олар ұрылар отбасында өмір сүрді,

Кешке олар карталарды кеседі.

Тек жыныстық өмір туралы

Вова қатты уайымдамады.

Ол Надюхаға қалай айта алады

Алыстағы Магадан облысындағыдай

Аязда минус қырық бес

Ол күзетшілерден қарды аралап өтті,

Қалай, қолыңды бетіңнен алып,

Бұғы бағушылары қатты жылады...

Революцияның соңы жоқ!

Мен оны еркіндік үшін бердім.

Тағдырдың осындай тағдырына мойынсұнып,

Вова біртүрлі ойнап, трюк ойнай бастады,

Жабайы аласапыран

Ресейдің қалалары мен ауылдары арқылы

Мыңдаған адам оққа ұшты

Тірілерден тамақ алынып тасталды.

Онда, көшбасшылармен болғандай,

Егер ол интимді түрде көшбасшы болмаса.

Енді ол табытта,

Бәлкім өлді, бәлкім кейіп танытты.

Өйткені, ол бейбақ, барлық тірілерден тірі,

Жоқ, ол табытта сақталған сияқты.

Бәлкім, ол тозақта жануы керек

Бірақ әзірше, барлығы үшін,

Оның көз алдында жақсырақ болсын

Кенеттен тағы бірдеңе естіледі...