О любви - Сергей Трофимов

Когда по весне сойдут снега

И реки взломают лёд

Забытая в нуждах и долгах

На землю любовь придёт.

В поношенных джинсах, босиком,

В горошинку рукава

И станет искать с надеждой в ком

Её благодать жива.

В толпе занятых собой людей

Не узнанная ни кем

Она побредёт с ромашкой лесной в руке.

Пойдёт мимо банков-бутиков,

Меняющих жизнь на бренд.

Охранник ей вслед нахмурит бровь

И спросит прописку мент.

В церковной ограде постоит,

Как-будто незваный гость.

О чём-то нездешнем загрустит,

Что было и не сбылось

И весь этот мир давно больной

Неверием в благодать

Заставит её одну без вины страдать.

И если её ты встретишь вдруг

Неведомо где и как.

Возьми из её усталых рук

Один лепесток цветка.

Пусть тяжесть его сильней тебя

Во множество тысяч раз.

За ношу твою Всевышний сполна воздаст.

Көктемде қар ерігенде

Ал өзендер мұзды жарып жібереді

Қажеттіліктер мен қарыздар ұмытылған

Махаббат жерге келеді.

Тозған джинсы, жалаң аяқ,

Полка нүктелі жеңдер

Және ол кімнен үмітпен іздейді

Оның рақымы сақталады.

Жұмысбасты адамдар тобында

Ешкім танымайды

Ол қолында жабайы түймедақпен кезіп кетеді.

Бутик банктерінің жанынан өтеді,

Бренд үшін өмірді өзгерту.

Күзетші оның артынан бұртиды

Және ол тұруға рұқсат сұрайды.

Ол шіркеу қоршауында тұрады,

Шақырылмаған қонақ сияқты.

Ерекше қайғылы нәрсе туралы,

Не болды және орындалмады

Және бұл бүкіл әлем бұрыннан ауырған

Рақымға сенбеу

Оны кінәсіз азаптаңыз.

Егер сіз оны кенеттен кездестірсеңіз

Қай жерде, қалай екені белгісіз.

Оны оның шаршаған қолынан алыңыз

Бір гүл жапырағы.

Оның салмағы сізден күшті болсын

Көптеген мыңдаған рет.

Сіздің ауыртпалығыңызды Алла Тағала толық қайтарады.