Не моя вина - Сергей Трофимов

Не моя вина, что за семь морей

Улетают птицы по осени

Что потерян ключ, от входных дверей

Комуналки с кухней на три семьи.

Где в старинной комнате в три окна

Заливаясь светом жила весна

И сводил с ума, аромат любви

И с тобою нам было не до сна.

Я хотел тебе подарить весь мир

И носил из булочной шоколад

И джинса заношенная до дыр

Все жила посредством твоих заплат.

И диплом с отличием всей семьей

И пеленки всюду над головой

И казалось нам, что безумный мир

Не посмеет нас разлучить с тобой.

Только вышло так, что весенний свет

Расплескался походя по чуть-чуть

Вроде полон дом, только счастья нет

И душа к душе потеряла путь.

И подняв глаза к небу с проседью

Ни о чем его не попросим мы

Не моя вина, что за семь морей

Улетают птицы по осени.

Улетают птицы по осени…

Жеті теңізге менің кінәм жоқ

Құстар күзде ұшып кетеді

Кілт жоғалған, алдыңғы есіктерден

Үш отбасына арналған ас үйі бар коммуналдық пәтерлер.

Үш терезесі бар ескі бөлмеде

Нұрға толы көктем

Және мені жынды етті, махаббат иісі

Ал сізбен бірге ұйықтауға уақыт болмады.

Мен саған бүкіл әлемді бергім келді

Ал наубайхананың шоколадын киген

Ал саңылауларға киетін джинсы

Барлығы сіздің патчтарыңыз арқылы өмір сүрді.

Және бүкіл отбасы үшін үздік диплом

Басыңыздың барлық жерінде памперстер

Ал бізге жынды дүние болып көрінді

Ол бізді сенен бөлуге батылы бармайды.

Бұл жай ғана көктемгі жарық болды

Аздап шашыранды

Үй толы сияқты, бірақ бақыт жоқ

Ал жаннан жанға жол жоғалды.

Және көзін аспанға қараған шашымен

Біз одан ештеңе сұрамаймыз

Жеті теңізге менің кінәм жоқ

Құстар күзде ұшып кетеді.

Құстар күзде ұшып кетеді...