Кораблик - Сергей Трофимов

Когда вселенная пуста, как пьяницы карман,

И сгинувших миров ничуть не жаль,

Я на причале у моста беру себе билет

В трамвайчике речном пуститься в даль.

Туда, где старые друзья еще со мной,

И мама молодая ждет меня домой,

И небо майское звенит хрустальной высью

Над моею головой.

По борту плещется река похожая на жизнь,

Изгибы берегов- изломы лет.

Я выпью рюмку коньяка за тени облаков

Плывущих как и я из тьмы на свет.

Туда, где старые друзья еще со мной,

И мама молодая ждет меня домой,

И небо майское звенит хрустальной высью

Над моею головой.

А за кармою пенный след

И в мире больше правды нет

Чем этот беспощадный, безутешный

След минувших лет...

Земная истина проста: былого не вернуть!

Мы тонем каждый миг в пучине дней.

Но есть кораблик у моста, который держит путь

В заветный уголок души моей.

Туда, где старые друзья еще со мной,

И мама молодая ждет меня домой,

И небо майское звенит хрустальной высью

Над моею головой.

Ішімдіктің қалтасындай қаңырап бос жатқанда

Ал жоғалған әлемдер өкінбейді,

Мен көпірдің жанындағы пирсте билет аламын

Өзен трамвайында алысқа аттаныңыз.

Ескі достар әлі менімен бірге

Мені үйде жас ана күтіп тұр,

Ал мамырдың аспаны хрусталь биіктермен шырылдауда

Менің басымнан.

Бортта өмірге ұқсас өзен шашырап жатыр,

Жағалаудың иілісі – жылдар үзілістері.

Мен бұлттардың көлеңкесі үшін бір стақан коньяк ішемін

Мен сияқты қараңғылықтан жарыққа қалқып.

Ескі достар әлі менімен бірге

Мені үйде жас ана күтіп тұр,

Ал мамырдың аспаны хрусталь биіктермен шырылдауда

Менің басымнан.

Ал карманың артында көбік ізі жатыр

Ал әлемде бұдан артық шындық жоқ

Бұл мейірімсіз, жұбатпайтыннан гөрі

Өткен жылдардың ізі...

Жердегі шындық қарапайым: өткенді қайтару мүмкін емес!

Күндердің тұңғиығына сәт сайын батып бара жатырмыз.

Бірақ көпірде жолды ұстап тұратын қайық бар

Жанымның асыл бұрышына.

Ескі достар әлі менімен бірге

Мені үйде жас ана күтіп тұр,

Ал мамырдың аспаны хрусталь биіктермен шырылдауда

Менің басымнан.