Я иду по асфальту - Павел Кашин

Я иду по асфальту, я чувствую снег

И концами ресниц я чувствую пятнышки на луне.

И ладошками вниз я ловлю самый тонкий прозрачный свет,

Этот свет, преломляясь во мне, улетает лучами в зеркальное небо.

Я иду по асфальту, я чувствую темп,

Постепенно асфальт и темп превращаются в лёгкий степ.

И ладошками вниз я ловлю самый звонкий и тонкий звук,

Этот звук, преломляясь во мне, улетает лучами в зеркальное небо.

Я иду по асфальту, вид сбоку, вид сверху,

А за мною и передо мною, как звонкое эхо,

Открывая ресницы шагают весёлые лица,

И они, отражаясь во мне, улетают лучами в зеркальное небо.

И они, отражаясь во мне, улетают лучами в зеркальное небо.

И они, отражаясь во мне, улетают лучами в зеркальное небо.

Мен асфальтпен жүремін, қарды сезінемін

Ал кірпігімнің ұшымен айдағы дақтарды сеземін.

Алақандарымды төмен түсіріп, мен ең жұқа мөлдір сәулені ұстаймын,

Менде сынған бұл жарық сәулелермен айна аспанына ұшады.

Мен асфальтпен келе жатырмын, қарқынды сезінемін,

Бірте-бірте асфальт пен қарқын жеңіл қадамға айналады.

Алақандарымды төмен түсіріп, мен ең керемет және нәзік дыбысты ұстаймын,

Менің ішімде сынған бұл дыбыс сәулелермен айна аспанына ұшып кетеді.

Мен асфальтта жүрмін, бүйірлік көрініс, жоғарғы көрініс,

Артымда да, алдымда да жаңғырық сияқты,

Кірпік ашқан жайдары жүздер,

Олар менде бейнеленген, айна аспанға сәулелер болып ұшып кетеді.

Олар менде бейнеленген, айна аспанға сәулелер болып ұшып кетеді.

Олар менде бейнеленген, айна аспанға сәулелер болып ұшып кетеді.