Ручеек - Павел Кашин

Твою струну едва задев неразличимым беглым взглядом,

И я уже не то чтоб рядом, а я и есть тот самый нерв.

И тонкой лаской родника я проникаю в эти руки,

Ах если б знать, какие муки мне принесёт твоя река.

И мы взлетаем, мы парим, не разбирая под ногами,

И мир увенчанный рогами, ах, он не нов — ваш новый Рим.

И мы, плескаясь в облаках, уже не чувствуем тревоги,

Мы так спокойны, будто боги согрели нас в своих руках.

И вязкой краской на висок уже стекает наша радость,

И я уже не то, чтоб рядом, а я и есть тот ручеёк.

Сенің жіпке айырықсыз курсорлық көзқарас әрең тиеді,

Мен онша жақын емеспін, бірақ мен өте жүйкемін.

Нәзік бұлақ сипалауымен мен осы қолдарға енемін,

Әй, өзенің маған қандай азап әкелетінін білсем ғой.

Біз ұшып, аяғымыздың астынан түсінбей ұшамыз,

Ал мүйізді тәжі бар әлем, о, бұл жаңа емес - сіздің жаңа Риміңіз.

Бұлттарға шашырап жатқан біз енді алаңдамаймыз,

Бізді құдайлар алақанымен жылытқандай сабырлымыз.

Біздің қуанышымыз ғибадатханадағы тұтқыр бояу сияқты ағып жатыр,

Мен онша жақын емеспін, бірақ мен сол ағынмын.