Encore un siècle ou deux - Paris Violence

Comment quitter ce vieux réflexe

Ou mieux encore qu’il nous quitte

Qui nous fait accepter perplexes

Ce avec quoi l’on cohabite

Cette excroissance anormale

Cette moitié cannibale

Cet insoluble problème

Qui n’est autre que nous-mêmes

Encore un siècle ou deux

Et tout ira bien mieux

Quand nous serons réduits

À un tas de débris

On court dans les rues sous l’orage

Pour fuir cette ombre de malheur

Les yeux fiévreux, le front en nage

Et un œuf de plomb sur le cœur

Une lourdeur encombrante

Aux airs de pieuvre géante

Monstre vorace et infâme

Qui n’est autre que notre âme

Encore deux siècles ou trois

Pour oublier tout ça

Nous sourirons sous terre

De nos quelques poussières

Notre-Dame hérisse ses flèches

Sous les cieux chargés d’ouragans

Au fond de nos poitrines sèches

Nos nerfs suivent le mouvement

Risible paratonnerre

Quand c’est sous nous qu’est l’enfer

L’antre aux tourments infinis

Qui n’est autre que la vie

Encore un millénaire

Et la plus dure pierre

Aura bien effacé

Nos noms immérités

Бұл ескі рефлексті қалай қалдыруға болады

Немесе жақсырақ бізді тастап кетіңіз

Бұл бізді таң қалдырады

Біз немен өмір сүреміз

Бұл қалыпты емес өсу

Бұл каннибал жартысы

Бұл шешілмейтін мәселе

Өзімізден басқа ешкім емес

Тағы бір-екі ғасыр

Және бәрі жақсы болады

Біз азайған кезде

Қоқыс үйіндісіне

Біз дауылда көшелермен жүгіреміз

Бұл бақытсыздықтың көлеңкесінен қашу үшін

Көздері қызба, маңдайы тер

Ал жүректегі қорғасын жұмыртқасы

Ауыр салмақ

Үлкен сегізаяққа ұқсайды

Ащы және атақты құбыжық

бұл біздің жанымыздан басқа ешкім емес

Тағы екі-үш ғасыр

Бәрін ұмыту үшін

Біз жер астында күлеміз

Біздің бірнеше шаңнан

Біздің ханым жебелерін қылшық етеді

Дауыл аспан астында

Біздің құрғақ кеудемізде терең

Нервтеріміз соған сәйкес келеді

күлкілі найзағай

Біздің астымызда тозақ болғанда

Шексіз азаптың ұясы

Бұл өмірден басқа ештеңе емес

Тағы бір мыңжылдық

Және ең қатты тас

Өшірген болады

Біздің лайықсыз есімдеріміз